भ्रमर

भ्रमर

नाजुक कळीगत मी,
अन तू भ्रमर दिवाणा
गुंजन करी कानाशी,
गायी तू नवा तराणा

ते धुंद मधुरसे गाणे,
जिवास वेड लाविते,
डोलुन तुझ्या तालावर
हलकेच उमलुनी जाते

नादवेडी तुझी सख्या,
तू भ्रमर असे अलबेला,
ना तुझा ठावठीकाणा,
राहशिल कसा सोबतीला ?

--स्नेहा

रांगोळी

रांगोळी

रंगित दिसे हे जग जरी,
रंगांधळे रहिवासी दिसले,
न दिसले गुण रंग कुणा,
उधळुन रांगोळी गेले

सजली होती रांगोळी,
दाराशी नाजुक साजुक,
एक वादळ फ़िरुनी आले
पायदळी तुडवले गेले,

--स्नेहा

तुझ्याशी फोनवर बोलताना

तुझ्याशी फोनवर बोलताना
एक जिव बावरा होतो,
आवाज तुझा ऐकताना,
स्पर्शाचा भास होतो....

तुझ्याशी फोनवर बोलताना,
माझी मी ना रहाते
होउन भ्रमर दिवाणी,
गुंजन तुजभोवती अन
तव मकरंद
टिपाया बघते

तुझ्याशी फोनवर बोलताना,
का हसे चन्द्रमा गगनी,
तो ही कुणाला स्मरातो
जणू ऐकून आपुली गा-हाणी

--स्नेहा

नयी भाषा

सुबह लायी नयी आशा , नयी दिशा
आओ सीखे एक नयी भाषा

सुनो क्या कहे ये पवन,
चलते रहो अपनी धुन में मगन,

सुनो क्या कहे ये सूरज,
चमकते रहो फैलाओ रोशनी चारों ओर ,

ये हरियाली दिलाये नयी उम्मीद,
प्रकृति का हमेशा नया संगीत,

जो ये धुन समझेगा,
खुदको जिंदगी के नजदीक पाएगा

--स्नेहा

वाढदिवस....

वाढदिवस....

पुन्हा एक वर्ष सरले...
हिशोबाअंती हाती काय उरले...
पुन्हा भेटती तिच ती जुनी ठिकाणे,
नव्याने पुन्हा तिच दिसती दुकाने
जणू चक्र फ़िरुनी तिथेच परतले,
जणू एक आवर्त पुर्ण करोनी झाले....

जन्म लाभला मला इथे याच दिवशी,
भुतलावर घेतला श्वास याच दिवशी..

मग सुरु झाले माझ्या जगण्याचे धडे सुरु,
गिरवले किती पाढे आणि आयुष्याची उजळणी सुरु..

अड्खळुन पडले तरी उठायला शिकले,
रक्तबंबाळ जखम लपवुन हसायला शिकले,
नव्हत्याचे होते करायला शिकले,
जिवघेण्या स्पर्धेत टिकायला शिकले...

नि मिळवली अगणित नाती...

काही नाजुक सुगंधी फ़ुलासारखी,
काही बोचणारी निवडुंगासारखी,
काही वरुन रुक्ष पण गाभा गोड फ़णसासारखी,
काही आंबट गोड मोसंब्यासारखी...

काही नाव असलेली काही निनावी,
काही अशी की लाख मोलाची ठरावी.....

--स्नेहा

आनंदक्षण

आनंदक्षण.......वेचत वेचत ...आयुष्य जगणे.....
ईश्वर चरणी..हेच मागणे

दु:खामागे लज्जत सुखाची औरच असते...
हरवल्यावरच सापडतात नवे रस्ते..
सांगा अजुन काय वेगळे असते जगणे...
असेच आनंदाचे गीत गुणगुणत जाणे...

--स्नेहा

तिमिर सागर तिरी हेलकावे जिवन नाव

तिमिर सागर तिरी हेलकावे जिवन नाव,
किना-यालगत जरी उभी पैलतिरी वसले गाव

सोसाट वारा ओढ लावे शिडाला,
झुले तो अंगांगांशी, लपटे तनुला
लोभ पैलतिराचा मनी हाच भाव
तिमिर सागर तिरी हेलकावे जिवन नाव,

त्या तिरी नाखवा ज्याशी जन्माचे मिलन
अखेर नियतीची साथ मिळली तुटले बंधन,
काळ्या रातीत निघाली अन भरकटली नाव
तिमिर सागर तिरी हेलकावे जिवन नाव,

चहुओर जलप्रवाह ना दिशा सापडे,
लहरींच्या सन्निध्यात अजुन अंधार दाटे
हरवली विचारगर्तेत ना कळे ठाव
तिमिर सागर तिरी हेलकावे जिवन नाव,

व्हावे का असे... सारे अनोळखी भासे,
कालप्रवाहात नष्ट झाले त्या गावाचे ठसे..
पुन्हा निघाली प्रवासा शोधण्या नवे गाव
तिमिर सागर तिरी हेलकावे जिवन नाव,

--sneha

ग़ूड बाय लेटर

ग़ूड बाय लेटर

एक छोटंसं पत्र
रेखीव हृदयाचे
माझ्या मनीचे
ग़ूड बाय लेटर

अनपेक्षित तू निघाला
माझ्या हृदयावर घाला
अपरात्री अश्रु गळाला
फ़क्त तुझ्याचसाठी

सवय जडली तुझी
तुझ्या असण्याची
आणि नसलास तरी
आठवणींतून भासण्याची

फ़ार नाही अपेक्षा
तुझ्या साथी पेक्षा
तु समोर तरी मी अबोल
माझ्यासाठी मोठी शिक्षा

मग मनी ठरवलं
लिहायचे गुड बाय लेटर
व्यक्त करायचे मन
उलगडायचे सारे पदर

मोठ्या हिमतीने मग
उचलली लेखणी
थरथरत्या हातांनी
उतरली माझी कहाणी

मग ऐक ....

तु येता येता आणली
ती सोनचाफ़्याची पहाट
आयुष्याला मिळाली
एक अनपेक्षित वाट

वाटेवरी मार्गस्थ
पाउल थकले
वळुन तुज पाहिले
पायरव माझेच एकले

नि मी जाणिले
वाटा तिथेच दुभंगल्या
मागिल वळणावर जिथे
जुळल्यागत भासल्या

पाहिले तुला स्वप्नात
हात हाती अन..
आयुष्याच्या शपथा
घेताना..

स्वप्न मोडले..
पाहिले एकटे स्वत:ला..
हात रिते तरी..
तुझा स्पर्श शोधताना...

खर सांग....


नाही का तू पाहिलेस कधी
माझ्या डोळ्यात क्षणभर
दिसले असते हृदय दिवाणे
कोरलेले नाव अंतरंगावर

बघ मिटवता येत असेल
तर पुसुन टाक ना ते नाव
नाही तर एक घाव दोन तुकडे
कर ..कर माझ्या हृदयावर घाव

तुझ्याविण जगणं
खरच का हे जगणं
का यंत्रवत शरिरासवे
फ़क्त जिवंत असणं

तुझ्या द्रुष्टीने नसेन मी
अगदी जिवाभावाची
माझ्यासाठी तुझी साथ
आहे जन्मोजन्मीची

हा जन्म नसे आपला,
पुढच्या जन्मी भेटशिल का रे?
हि आपुली अधुरी कहाणी
पुर्ण करण्याचे वचन देशिल का रे?

--स्नेहा

निजेला म्हणावं घेउन ये नवी स्वप्ने...

निजेला म्हणावं घेउन ये नवी स्वप्ने...
मनाला साद घालणारी..
अमर्याद वेग असणारी..
क्षणीक अस्तित्व तरळणारी..
काजळकाळ्या रात्रीला
चंद्रप्रकाश देणारी.........

रमेन त्या स्वप्नांत ...
हरवेन स्वत्व .. स्वप्नवत नगरी..
जिच्या दाराशी स्वप्नफ़ुलांचा वृक्ष ....
हलवला ना की ओंजळभर सडा पडतो...
सुगंधी सडा ...
हळूच एक फ़ुल घेउन केसात माळेन...
... कोण ते?
दाराशी कुणाची तरी चाहुल....
त्या एवल्याशा फ़टीतुन कोणीतरी डोकावते आहे...
एवलासा गोंडस बाळ ... बोलके डोळे...
हृद्याला भुल पडणारे स्मित..
एवढा ओळखीचा चेहरा...
ओह ..कशी विसरले मी तुला?..
माझे जिवन.... निरागस...
थांब जरा .... ही स्वप्नफ़ुले तुझ्याचसाठी ..
ये जिवना..तुला कवटाळायचं आहे मला बाहुपाशात....
या स्वप्ननगरीच्या बाहेर तुला घेउन जायचे आहे मला...
असेच निरागस....

--स्नेहा

आई

बीज अंकुरे अंकुरे,
मोल मायेचे फ़िटले,
बळ पंखांचे वाढले,
किमया आईची

देह चंदनापरि झिजला,
गुण त्याचाच उतरला,
लेप सोनियाचा ल्याला,
किमया आईची

जशी जळते ग वात,
देई अंधारास मात,
लख्ख जिवनी प्रभात,
किमया आईची

अश्रु दाटती नयनी,
ऐकुन माझी कहाणी,
दु:ख मागे ईश्वरचरणी,
वेडी माया आईची

उगा वेडी म्हणु नका,
माय माझी माझा सखा,
देव प्रत्यक्ष भेटला,
भक्त मी आईची

माय माझी वैशाखनिवारा,
माय माझी निस्वार्थी झरा,
फ़ैलावे चैतन्य पिसारा,
राहावे त्या खाली

सात जन्म ही ना फ़िटती,
ऋण ममतेचे किमती,
नाही बाजारी मिळती,
सावली आईची

स्पर्श मायेचा उबदार,
नयनी प्रेमाचा पाझर,
मिठी म्हणजे जिवनसार,
महानता आईची

--स्नेहा

स्वप्नफ़ुले part II

स्वप्नफ़ुलान्च्या बागेत एक नवे स्वप्न फ़ुलले,
इवल्याश्या डोळ्यान्नी किलकिले पाहिले,
पाहुन स्वप्ननगरीस ते खुदकन हसले,
तुझे बोट पकडुन दुनियेत अवतरले...ज़प त्याला....

--स्नेहा

काळोखाच्या राज्यात चमके तो चान्द तारा,
रातराणीच्या गंधात धुन्द झाला गार वारा,
रात्रीच्या अंगणात स्वप्नफ़ुले फ़ुलवू जरा,
सुर्यकिरणान्च्या साथीने चढेल त्यास रंग न्यारा

--स्नेहा

आज स्वप्नपरी सवे दिसली एक गोड परी,
तेजोमय कान्ती अन नेत्रदिपक मुकुट शिरी,
तिचे एक स्मित उजळे लक्ष दिप धरेवरी,
स्वप्नफ़ुलान्ची लाडकी म्हणती तिज दिपावली

--स्नेहा

मी कोण ?

मी कोण ?

प्रत्येकाला हा प्रश्न कधी ना कधी पडतोच..
आज मला पण पडला..

मी तो सुर्य, तो चंद्र की ती पणती...

सुर्य म्हणजे स्वयंप्रकाशीत, स्वयंभु.....
ह्याच्या प्रकाशात सगळे उजळते..
हा झाकोळुन टाकतॊ सगळ्यांना..
ह्याच्याकडे उघड डोळ्यांनी पाहणे पण मुश्किल असते... नाही का?..
ना कोणी जवळ जाउ शकत...
त्याला सगळे नमन करतात ..पण त्याचा सखा होणे कोणासही शक्य नाही
त्याची संगत म्हणजे त्या झळा आणि एक झाकोळुन टाकणारे व्यक्तीमत्व..

मग कोण मी ?...तो चंद्र का...
तो शशी नेहमी सुर्याच्या प्रकाशावर अवलंबून
जरी वाटला शितल, शांत तरी...स्वयंप्रकाशासाठी परावलंबी...
हा देखील असे दूर गगनी ... त्या ता-यांना बिलगुनी...

का मी ती पणती...?
फ़क्त एकच ठिणगी..त्या पणतीला प्रज्वलित करायला पुरेशी..
त्या पणतीमधिल तेल म्हणजे ती धग..जी संपेपर्यंत पणती जगत असते..
जेव्हा मी जन्मले तेव्हाच ती पहिली ठिणगी मिळाली मला...
तेव्हा पासुन जळत आहे.....
आता ती धग संपेल तेव्हाच विझेन..
पण त्या दरम्यान खुप गोष्टी घडतील...
तो जोराचा वारा येउन विझवायचा यत्न करेल...
करु दे त्याला प्रयत्न .. हार मानणा-यातली मी नव्हे...
जरी लहान पणती ..तरी स्वयंप्रकाशित आहे..
उरी माझ्या प्रचंड तेज.. मी स्वावलंबी आहे...
अंधार दुर करण्याची शक्ती मी पण बाळगते..

मग मी नक्की ती पणती, ते तेल, ती वात , की ती ज्योत ...?
हम्म....कोणी ही नाही... मी फ़क्त तो प्रकाश
ती पणती, ते तेल, ती वात ,ती ज्योत ही फ़क्त जगाला अस्तित्व दाखवायची साधनं..
जसे हे शरीर ..नाही का ..?
मी त्या शरीरात वसणारी उर्जा .... त्या पणतीचा प्रकाश..
एक जोरदार वारा विझवेल ही कधी.... किंवा ते तेल संपेल..
मग मी नष्ट .....
जगातील प्रत्येक गोष्ट नष्ट होणारी आहे.....
मग का नष्ट होऊ नये थोडा उजेड देउन..

हो नक्किच मी ती पणती....

--स्नेहा

तुझी माझी URL एकच असावी

जेव्हा तुला पहातो तेव्हा
hang होते माझी hard Disk
माझी OS ही सांगते मला
घेतली आहेस मोठी Risk.

Risk Management क़ेलेय मी
Estimate ही काढला आहे.
थोडे Reengineering करावे लागेल
तुझा माझा समेट एवढा एकच पर्याय आहे.

फक्त एकदाच पहायचे आहे
तुझ्या ह्रुदयात Login करुन
Delete करायचेत सगळे Folder
फक्त माझ्या नावाचा Folder राखुन.

Antivirus बनेन तुझ्यासाठी
वाचवेन तुला Spam पासुन
एकच mail कर माझ्या mailवर
वाट बघतोय कधीपासुन.

म्हणणे फक्त एवढेच आहे
आशा करतो तुझी इच्छा ही असावी
कोणी visit द्यायचे म्हटले
तर तुझी माझी URL एकच असावी.......

नयी दोस्ती

नयी दोस्ती नयी बातें,
मुलाकातों की हसीं यादें,
तकदीर अच्छी जो मिले हम,
ना मिलते तो एक कमी रहती जैसे,

आपसा हसीं लाजवाब,
आपकी हंसी बेमिसाल,
उसपे आपका कोमल मन है कमाल,

रहना हमेशा ऐसे ही मासूम ,
होना कभी ना गुमसुम

--स्नेहा

दसरा

माधुर्याचे क्षण देउन जावो,
आनंदाचे उधाण घेउन येवो,
यशाशी सख्य असेच राहो,
सुखसम्रुद्धी जिवनात पेरुन जावो !
असा हा हसरा, आला सण दसरा..

--स्नेहा

दिवाली

महके जिवन जैसे उबटन,
रंगोली के साथ, नये रंगोंकी सौगात,
आपके जिवन आंगन मे जलता रहे खुशियों का दिया,
स्नेहा की तरफ़ से दिवाली की ढेरों बधाईया..

--स्नेहा

दिपावलीची रजनी

दिपावलीची रजनी,
सप्तरंगी तारे गगनी,
उजाळा दाटे मनी,
होऊन समाधानी,
घेतली पांघरुनी,
संत्रुप्त चादर जिवनी,
थकवा जाणवे तनी,
निद्रा येयी लोचनी.

--स्नेहा

ओवाळणी

भाऊबीजेच्या सकाळी,
दारी कढुनी रांगोळी,
बहिण भावाला ओवाळी,
हर्ष मनी

ओवाळणी भाऊ देयी,
हर जन्मी माझी सखी,
सदा राहो माया मनी,
हिच इच्छा

--स्नेहा

थैमान

घातले थैमान विचारांनी ,
अस्ताव्यस्त मनस्थिति,
अधु झाले मन,
त्याला सांभालू किती,

एकटी बरी मी,
एकटीच राहो,
जगापासून मन ,
अलिप्त राहो,
नको ती बंधने,
नको ते जाले,
जे जगले क्षण,
मनात गोंदवुन जाओ

--स्नेहा

जीवन म्हणजे स्वप्नांची पुर्तता

जीवन म्हणजे स्वप्नांची पुर्तता ...कधी लवकर कधी उशीरा,
ही स्वप्न छाप सोडुन जातात... कधी उथळ कधी गहिरा,
कदाचित जे मिळतं त्याच्या थोडं पुढचं दाखवतात...
अशा या स्वप्नांच्या बागेची कल्पना मी केली आहे,
या धाग्यात त्या बागेतील प्रत्येक स्वप्नफ़ुलाचे एकमेकांशी नातं सांगितलं आहे,
या जीवन धाग्यात, अशीच काही स्वप्नफ़ुले मी गुंफ़णार आहे,
त्यातली काही बहरतील, काही कोमेजतील,
पण त्या स्वप्नफ़ुलांच्या अस्तित्वाने हा जीवनधागा खुलला आहे,
इथे एक स्वप्नपरी ही आहे.... भेटायला आवडेल का तुम्हाला तिला?

स्वप्नफ़ुले

रात्रीच्या अंगणात स्वप्नफ़ुले फ़ुलली पहा
मंत्रमुग्ध गंध मधुर दरवळला पहा

ओढ घेते मन तिकडे जिथे भासे संगीत,
गुंजन ते करती रातकिडे निवांत पहा

काय अहा वर्णावी निर्जन ती वाट एकटी,
तो-यात चाले जणु नार नादवेडी पहा

स्वप्नफ़ुले हुन्गण्यास सरसावे मनवेडे,
नवचैतन्य फ़ुलवण्यास कासावीस पहा

हात हे रेन्गाळीती स्वप्नफ़ुले खुडण्यास,
दडवुन ठेवीते त्यांस सुगंध कुपीत पहा

--स्नेहा

स्वप्नपरी

आज एक स्वप्नफ़ुल स्वप्नातच तिज बोले,
तरल त्या पाकळ्यावर झुलवी तिज हिन्डोले,
जोराच एक झोका गगनी घेउनी गेला,
दिसे तिज स्रुष्टी सारी सजली तिज पाहाया,
अचंबित ती झाली समजेना काही तिला,
मज वरी ही स्रुष्टी फ़िदा असे मी काय केले?..

स्वप्नफ़ुल म्हणे तिला स्वप्नपरी अमुची तू,
विविधरंगी स्वप्नान्ची केलीस ही उधळण तू,
रोज नवे क्षितीज इथे ..
रोज नवा सुर्य इथे..
पाहिले तव चक्षुन्नी रोज एक चित्र नवे..
गायिले तव मुखाने रोज एक गीत नवे...

हर्शिली मग स्वप्नपरी हात तिने फ़ैलविले,
अम्रुताचे थेम्ब तीने स्वप्नफ़ुलान्वर उधळीले,
सुगंधीत फ़ुले झाली, मोहरले अंग अंग,
तसाच फ़ुलला जिवनधागा नवे नवे जिवन तरंग

--स्नेहा

बाहुल्या

बाहुल्या या मोठ्या जुलमी,
कधी मवाळ तर कधी हुकमी,
त्यांचा पाहून घ्यावा नेम,
नाजूक हृदयाला करती जखमी
--स्नेहा

बाहुळ्यांनी बोलावले
खेळायला लपाछूपी,
घेतले मला नयनात ,
आणि मिटली बंद कुपी
--स्नेहा

बाहुल्या या खट्याळ तुझ्या,
कधी वेंधळ्या कधी मिस्कील,
जीव रमतो बाहुल्यांमधेच
सोडून जाणे होते मुश्कील
--स्नेहा

बाहुल्या मोठ्या गुणाच्या
त्यांना सारे सारे कळते,
सुखात हसू ओघळते,
तर दु:खात पाणी कोसळते
--स्नेहा

एकदा बाहुल्या माझ्या रूसल्या,
रडवेल्या त्या मला म्हणाल्या,
इतके सारे रंग तरी
आम्ही का सावळ्या,
खुळ्याच त्या
त्यांना हे समजेना,
रंग त्यांचीच देण आहे ,
जरी त्या सावळ्या...
--स्नेहा

बाहुल्यांची असते गूढ भाषा,
नकळत संवाद एकमेकांशी,
अनाहूत जुळतात नाती ,
जणू ओळख गतजन्मीची
--स्नेहा

shero shayari

दोस्ती के किस्से हम सुनाएँगे,
सफ़र साथ गुज़ारा आगे भी निभाएँगे,
ना जाने फिर कब मिले ना मिले,
एक दूसरे के दिल मे बस जाएँगे

--स्नेहा

वह काग़ज़ के नोट आज तकदीर बन गये,
ना जाने पीछे कितने रिश्ते छूट गये.....
हम तो जी रहे है इस तरह के,
ज़िंदगी को भूल कर सिर्फ़ ज़िंदा रह गये
--स्नेहा

हम रूठे तो मनाना ,
हम बिछड़े तो मिलने आना,
हम रोए तो हसाना,
हमको कभी भूल मत जाना
--स्नेहा

जैसे के कोई बैर है,
कश्ती और पानी मैं,
कभी तैर लेती है कश्ती,
कभी समा जाती है पानी में
--स्नेहा

सुबह

सूरज की पहली किरण जब धरती पे उतर आयी,
ओस की चादर ओढ़ के धरती मुस्कुराई,
नया दिन नयी सुबह नयी चहलपेहेल ,
चलो उठो तुम भी खेलो आज के दिन का खेल
--स्नेहा

हात हाती घेऊन म्हणालिस

लहानपणीचे दिवस,
मी रडतो वाळुचे घर जमेना,
हे मोट्ठे स्मित घेऊन आलिस,
हात हाती घेऊन म्हणालिस,
चल मिळून आपले मोट्ठे घर बांधू

शाळेतील दिवस,
मी परेशान परीक्षा उद्या अभ्यास ठेन्गा ,
ती चेहृयावरची उदासि तू पकडलीस,
हात हाती घेऊन म्हणालिस,
चल रात्रभर मिळून अभ्यास करू

तरुणपणाचे दिवस,
पहिला अपेक्षाभंग मी जगापासून अलिप्त,
माझ्या एकाकीपणी फक्त तू आलिस,
हात हाती घेऊन म्हणालिस,
चल जीवन आनंद मिळून लूटू

लग्नाचा दिवस,
दोघांचे नव्या आयुष्यात पदार्पण,
तू माझी चलबिचल जाणलिस,
हात हाती घेऊन म्हणालिस,
चल साता जन्माची गाठ घट्ट करू

तुटपुंजा माझा पगार कैसे घर चाले,
माझी ती रखरुख फक्त तूच ओळखलीस,
हात हाती घेऊन म्हणालिस,
चल एकमेकांच्या साथीने दुखा ला फिके पाडू

म्हतारपणीचे दिवस,
मी लडखडत काठी टेकत चाललेला,
माझी धडपड तू पाहिलिस
हात हाती घेऊन म्हणालिस,
चल आधार घे माझा ,
शेवटची पाउले सोबतीने टाकु

--स्नेहा

स्वप्नांची दुनिया माझी

स्वप्नांची दुनिया माझी
जिथे फक्त कमी तुझी
राजस राजकुमारा
स्वप्नातच का जागा तुझी ??

त्या दिवशी स्वप्नात
घेऊन माझा हाती हात
जन्म-मरणाचे वादे
कधी उतरणार सत्यात?

तुझ्या उडत्या घोड्यावर
घेऊन गेला दूरवर
टुमदार घर छोटेसे
कधी पूर्ण होणार ?

स्वप्नच आता बरे वाटते
सत्यात ना कधी अवतरते
भातुकली आपली स्वप्नातली
स्वप्नातच वाट बघते

--स्नेहा

Direct From Heart (Author - Unknown)

Donno who wrote it, but a well versed, superb Expression!!!

The woman in your life...very well expressed...

Here is a girl, who is as much educated as you are;

Who is earning almost as much as you do;

One, who has dreams and aspirations just as you have because she is as
human as you are;

One, who has never entered the kitchen in her life just like you or your
Sister haven't, as she was busy in studies and competing in a system that
gives no special concession to girls for their culinary achievements

One, who has lived and loved her parents & brothers & sisters, almost as
much as you do for 20-25 years of her life;

One, who has bravely agreed to leave behind all that, her home, people who
love her, to adopt your home, your family, your ways and even your family
name

One, who is somehow expected to be a master-chef from day #1, while you
sleep oblivious to her predicament in her new circumstances, environment
and that kitchen

One, who is expected to make the tea, first thing in the morning and cook
food at the end of the day, even if she is as tired as you are, maybe
more, and yet never ever expected to complain; to be a servant, a cook, a
mother, a wife, even if she doesn't want to; and is learning just like you
are as to what you want from her; and is clumsy and sloppy at times and
knows that you won't like it if she is too demanding, or if she learns
faster than you;

One, who has her own set of friends, and that includes boys and even men
at her workplace too, those, who she knows from school days and yet is
willing to put all that on the back-burners to avoid your irrational
jealousy, unnecessary competition and your inherent insecurities;

Yes, she can drink and dance just as well as you can, but won't, simply
because you won't like it, even though you say otherwise

One, who can be late from work once in a while when deadlines, just like
yours, are to be met;

One, who is doing her level best and wants to make this most important
relationship in her entire life a grand success, if you just help her some
and trust her;

One, who just wants one thing from you, as you are the only one she knows
in your entire house - your unstinted support, your sensitivities and most
importantly - your understanding, or love, if you may call it.

But not many guys understand this...


One of the best told story in the mail, every letter in this is felt and expressed directly from heart….


Hats off to the person who has drafted it... Right out of a women's heart

ती शिक्षित तुजपरी,
ती कमवी तुजपरी,

तिची स्वप्ने , तिच्या आशा,
जश्या तुझ्या , तिच्याही तशा,
डोळ्यांत विश्व सामावले कारण..
ती ही एक माणुस तुजपरी,

जिथे न स्त्रित्वास थारा,
चुल मुल ना तिचा सहारा,
ज्ञानाची घेऊन पाऊले,
स्पर्धेत उतरे ती तुजपरी

जन्मदात्यांची ग छाया
भावंडांची ग माया
जशी तुला ओढ त्यांची
तशीच ती त्यांच्यासाठी बावरी

धिराची ती सोडीले घरदार
सोडीले आप्तजनांचे आधार
कवटाळीले तुझे घर
मानिले आपुले तुझे विचार

पण , कशासाठी...
या अपेक्षांसाठी..

सकाळची न्याहारी, रात्रीचे जेवण,
थकली जरी ती करते तरी पण,
एक नोकर, एक स्वयंपाकीण, न तक्रारीस थारा,
एक आई, एक अर्धांगिनी, जरी मनाविरुद्ध संसार सारा

ना हट्टी ती , जाणते तुज न आवडे
बुद्धीमत्ता अगाध, तरी त्याचे तुला वावडे

जिवापाड प्रयत्नांच्या बळकट धाग्याने
या बंधनाचे सोने करायचय
फ़क्त तुझ्या साथीची अपेक्षा
जिवन तुझ्या बरोबरच जगायचय

हवा आहे तुझा आधार , तुझी संवेदना,
थोडक्यात तुझे प्रेम ... देशील ना?

---- एक अनुवाद .... डायरेक्ट फ़्रोम हार्ट ( स्नेहा )

तुझ्या जिवनातील स्त्री (Transalation of DIRECT FROM HEART)

तुझ्या जिवनातील स्त्री
ती अशी मुलगी , जी तुझ्याएवढीच शिकलेली;
तुझ्याएवढेच ती ही कमवते;

ती.. जिची स्वप्ने आणि आशा तुझ्यासारख्याच आहेत.... कारण ती ही एक माणुस आहे तुझ्यासारखीच;

ती,अगदी तुझ्या किंवा तुझ्या बहीणीप्रमाणे जीने अजुन स्वयंपाक घरात पाय नाही ठेवला ... कारण ती ही व्यस्त होती अभ्यासात आणि कामात जिथे तिच्या किचनच्या गोष्टींना महत्व नाही ;

ती, जी तिच्या आई वडीलांवर आणि भावंडांवर तेवढेच प्रेम करते जेवढे गेले २०-२५ वर्षे तू करत आहेस;
ती, जीने तिचे घर, तिची प्रेमाची माणसे, हे सर्व सोडले, , कारण... फ़क्त तुझ्याखातर, तुझ्या घराखातर, तुझ्या पद्धती आणि शेवटी तुझे नाव ही स्विकारण्यासाठी

परंतु,

ती.... तिला पहिल्या दिवसापासुन एक सुगरण मानलं गेलं, ती नव्या वातावरणाशी, परिस्थितीशी आणि स्वयंपाकघराशी अनोळखी आणि तेव्हा तू निवांत झोपलास तिला पेचात टाकुन;

ती, जिने सकाळी उठुन पहिला चहा करावा आणि दिवसाच्या शेवटी जेवण बनवावे, मग ती तुझ्यापेक्षा जास्त का थकलेली असेना, आणि तिने कधीही तक्रार करायची नाही,,,,,

तिला नाही आवडले तरीही एक नोकर, एक स्वयंपाकीण , एक आई, एक अर्धांगिनी ही रुपे निभावायची,

ती ही शिकते आहे की तुला काय हवे आहे ; काही वेळेस गबाळी आणि बेडौलही वाटत असेल ती;

तीला माहीत आहे जास्त अपेक्षा तुला चालणार नाहीत आणि तुझ्या पुढे गेलेलाही

तीचा ही मित्रवर्ग आहे, ज्यात काही पुरुषही असतील, तिचे शाळेतील, कॊलेजमधील किंवा ऒफ़िसमधील मित्रांना विसरली फ़क्त तुझा मत्सर टाळण्यासाठी , स्पर्धा आणि असुरक्षिततेपासुन तुला दुर ठेवण्यासाठी;

हो, तिही तुझ्यासारखीच नाचु गाऊ शकते पण टाळते फ़क्त तुला नाही आवडणार म्हणुन;

ती, जीला तुझ्यासरख्याच डेडलाईन्स सांभाळाव्या लागतात, मग कधी ती उशीराही परत येऊ शकते;

ती, जी ह्या महत्वाच्या नात्याला जपते आणि त्यासाठी जिवापाड कष्ट करते, आणि त्यासाठी फ़क्त तुझ्या विश्वासाची आणि मदतीची अपेक्षा करते;

ती, जी तुझ्या घरात फ़क्त तुला ओळखते, आणि फ़क्त अपेक्षिते... तुझा आधार, तुझी संवेदना, तुझा समजुतदारपणा, आणि थोडक्यात ...

फ़क्त तुझे प्रेम.....

पण बरेच पुरुष हे समजु शकत नाहीत.....

चित्र.....

रंगीत चित्र कुन्चल्याने रंगविले....
फिकट रंगांनी डोळ्याना सुखावले ..
दिले सर्व रंग मी माझे...
रंगात भिजवले जीवन तुझे....

आता जणू बेरंग आहे ...
जीवन माझे बेढंग आहे...
सांग मला मी काय करावे ..
पुन्हा रंगात कसे रंगावे .

जिथे मुक्त होती
फक्त तुझीच रंग उधळण..
त्या रंगावशेषानवर
कशी झेलु मी दुसर्‍याचे रंग कण..

--स्नेहा

माझ्या आयुष्याची डायरी...

पडली होती अडगळीत, धूळ खात...
माझ्या आयुष्याची डायरी...
मळकट रंग पुसटसा
आणि गंध कुबटसा....

पाने अगदी जिर्ण....
बर्‍याच दिवसात काही लिहिले गेलच नाही जणू...
आणि त्या पानांवर गडद शाईत लिहिलेले...
माझे आयुष्य..

पहिल्या पानावर माझी ओळख...... NOBODY
आणि त्या नंतरच्या प्रत्येक पानावर ती ढोबळ अक्षरे...
कधी वाकुल्या दाखवत, कधी हसत, कधी रडत, कधी विव्हळत....

माझ्यासोबत गिरवलेली प्रिय जणांची काही अक्षरे......
तर काही पानांवर .. कोण मी?.... हाच हुंकार..
थांबा.. बर्‍याच पानांवर ते दुसर्‍याचे हस्ताक्षर....

त्यानंतरची सर्व पाने ..... मजकूर तोच तोच..
जणू काळ तिथेच थांबला...
माझ्या आयुष्यात नवीन काहीही न लिहिता..

आणि शेवटी काही कोरी पाने....
जणू माझ्या लेखणीची वाट पाहत आहेत...
नव्याने सुरू करणार मी लिहायला..
माझ्या आयुष्याची डायरी...
पण यावेळेस माझ्या पद्धतीने.......

--- स्नेहा

कविता मी

कविता मी
जन्मते कवी मनातून....
उतरते रसिकाच्या हृदयात...
होते स्वार शब्द्लहरि वर...
वाहते खळखळत जीवन झ-यात......

निखळ निर्मळ मी माळ...
विचारांचा सुंदर मोती प्रत्येक...
क्षितिज माझे ध्येय..
मला नको बंध..मी पाखरू एक ...

---स्नेहा

काव्य

काव्य जिवन साधन
काव्य शब्द गुन्जन
काव्य तन मन धन
प्रत्येक कविचे

काव्यास वन्दन
काव्य एक बन्धन
काव्य एक दर्पण
जिवनचे

--- स्नेहा

ओढ.....

जशी..
लाटेला किनार्‍याची,
सूर्याला क्षितिजाची,
फुलपाखराला फुलाची,
चातकाला पावसाची,
तशी..
मला ओढ तुझी...

जशी नदी सागराकडे धाव घेते,
तसे मन धाव घेते,
तुला शोधून परत येते,

परत फिरून येऊन मन साद घालत आहे...
प्रत्येक आवाजात मला तुझाच का आभास आहे?

---स्नेहा

OOPS.......

तुझी माझी भेट प्रोग्रॅमिंगच्या तासाला
आपली गाठ जुळली OOPS च्या Concept ला

तुझे Encapsulation भारी, नाही बाहेरचा Interference
शोधले तुझे static function , पण लागला नाही Reference

दोघे आपण धावत राहू एकच Thread मधे
Garbage Collector ला ही बोलावू आपण मधे मधे

तुझे माझे Class Members अगदीच Different
properties ना match होत Situation आहे Current

Function आडवे आले तर घाबरू नकोस राणी
Overload करून टाकु आठवेल त्याला नानी

माझा object तुझा object एकमेकाविण अपूर्ण
Inheritance च्या संगतीने करू स्वप्न पूर्ण

आपल्या दोघांचे एक सुंदर package असेल
दोघांमधे आपल्या कोणताच Interface नसेल

बघ मी करून टाकतोय Classpath आपला Set
तुझी माझी होणार आहे या जन्मी नक्की भेट

आयुष्य आपले आपण Try Block मधे टाकू
अडचण काही आली तर Exception मधे फेकू

Catch Block मधे अडचणी Handle करू आपण
Finally मधे आयुष्य संपेल, मागे ठेऊन जाउ आठवण

--स्नेहा

नाती..........

माणसाला माणसाशी जोडतात ही नाती
खरेच का माणसेही जपतात ही नाती ?

म्हटली तर क्लिष्ट, म्हटली तर सरळ,
अवघड की निर्मळ , असतात ही नाती ?

पाखरांचे घरटे, मन इथेच रमते ,
उब मायेची अशीच का देतात ही नाती ?

कधी रक्ताची नाती, नि कधी मनाची नाती
काळ वेळ नी अंतर जोडतात ही नाती

दवबिन्दु कोवळे, मन मेघात दाटले
जीवन वनराजी, बरसतात ही नाती

विण नात्यांची भारी, जणू कोळ्याचीच जाळी,
नाजूक की बळकट, असतात ही नाती?

हळूवार फुंकर, तप्त निखा-याची धग,
गारवा की उष्ण झोत, असतात ही नाती?

अपेक्षाचे ओझे आहे, नात्यांच्या खांद्यावर,
ओझ्याखाली दबून का तूटतात ही नाती ?

कधी अतूट बंधन, कधी वाटते बेडी,
रेशीम गाठी की कैद , भासतात ही नाती ?

रूप नात्यांचे भेसूर, सैतानाचे असुर,
कधी पाठीत खंजीर, खुपसतात ही नाती

जी मधापरि गोड, मधुमक्षिकेचा डंख,
वेदनेचे घर जणू, भासतात ही नाती

कशीही असली तरी आपलीच ही नाती
स्नेहबंधात गुंफून निखरतात ही नाती

--- स्नेहा

तू खुले आकाश माझे, तू नवा विश्वास माझा

ओंजळ का कमी पडली ?...प्रेमजळ मावेना त्यात,
बुडाले त्या प्रेमजळात, कोंड्ला श्वास माझा

उमजले सगळे मला , वाटून गेले क्षणभर,
न समजणारे शब्द तुझे, बान्धिला मी कयास माझा

ओघाळला तो टपोरा अश्रू तुझ्या डोळ्यातला
बनेल केव्हा फूल त्याचे, हाच एक ध्यास माझा

काट्याकुट्याची वाट तुझी पाऊल जपून ठेव राजा
रूतला आठवणींचा काटा, तळमळला जीव काढण्यास माझा

बोल जे बोलले मी तेच जिव्हारी का लागले ?
खरेच होते ते, समजू नको हा विपर्यास माझा

*********************************************

ही इथे चौकट माझी, झेप माझी इथेपर्यंत
उघडेन हे दार मी, सम्पवेन हा बंदिवास माझा

सान्डत गेले पाऊलखुणा आयुष्याच्या वाटेवरती,
खुणा त्या पुसून गेल्या, खरेच?... की आभास माझा

परतिचा मार्ग हरवला, ना दिसे ध्येयाचे शिखर,
परंतु माझे मन सांगते,हीच वाट... हाच प्रवास माझा

दूर पुढे वळणावर आहे वृक्ष एक डवरलेला,
जाईन पुढे निडर मी, मानून गुरू त्यास माझा

गाठले जरी ध्येय शिखर, अजूनही कमीच आहे
कारण हे आयुष्या..
तू खुले आकाश माझे, तू नवा विश्वास माझा

***************************************
खोट्यान्च्या या गर्दीत ख-यांना शोधताना,
हरवले मी मनास, रामराम दुनियेस माझा

हात हाती, गुज ओठी, प्रेम गान गातो सदा
तृप्त मनी, सामावूनि, वाढवी तू उल्हास माझा

नेत्र सुखमय रक्तवर्णी गुलमोहर फुलला दारी,
पोळल्या देहास छाया, थंडावा डोळ्यांस माझ्या

संध्याकाळी नदीकाठी बसले होते आठवत,
दिसला डोह, तुझी नजर, जलाहुती देहास माझ्या

--- स्नेहा

आकाश-धरती मिलन

मेघदुत आला,निरोप आकाशाचा
अर्धांगिनी धरतीला, भेटण्या येण्याचा

हरखली, मोहरली, धरती, लाजली गाली
मधुर मिलनाच्या स्वप्नात गुंग झाली

सूर्य झाकोळला आकाशाचे आगमन
ग्रीष्मत्रस्त धरणीला पाऊसरुपी आलिंगन

थंड थेंबात मिळाला मायेचा गारवा
पसरला चहूकडे सुगंधाचा ओलावा

ल्यायला तिने शालू हिरवागर्द
नयनात लज्जा दडवण्याचा यत्न व्यर्थ

झुण झुण वाजती पैंजण झर्यांचे
किण किण नादात आवाज कंकणांचे

वाजला सनई चौघडा मिलन सोहळ्यात
पक्ष्यांच्या स्वरांनी जणू नाचले आसमंत

तालावर नाचे पिसारा फुलवून मोर
वाराही मदमस्त फिरतो चाहुओर

नवचैतन्य आले बरसता जलधारा
वीज कडाडली, नजर लावणार्‍यांना इशारा

सूर्यकिरणांनी बांधिले विविधरंगी तोरण
क्षितिजावर कुठेतरी आकाश-धरती मिलन

...स्नेहा

रानफुल ते सुगंधी

ही कविता आहे तिच्यासाठी आणि त्याच्यासाठी....
काही समज गैरसमज आहेत....... दोघांतील अंतर त्यांच्या आयुष्याच्या वाटा वेगळे करू पाहत आहे.....
तात्पुरते पण धोकादायक आहे....... दोघांमधले अंतर....
अधीर मनाने वाट पाहणारी ती.......
द्विधा मनस्थिति तिची...
ही कविता एक दिलासा तिला.....
*****************************************

गेला निघून दूरदेशी,
झालिस तू वेडिपिशी

जमेना त्यास तुज वेळ देणे,
नेहमीचे तुझे हेच गा-हाणे

मार्गस्थ तो त्याचे लक्ष्य
आहे दृष्टिक्षेपात त्याच्या ,
ना साधासूधा, अडचणींचा मार्ग,
खाच खळगे रस्त्यात त्याच्या

प्रत्येक वळणावर एक मृगजळ
बोलावते त्याला.. नेईल दूरवर
फक्त तुझी साद,आणिते मार्गावर
तुझ्याचसाठी हा प्रवास खडतर

रानफुल ते सुगंधी, सुगंध तुझ्या प्रीतीचा
एकटे तरी सजीव, आधार तुझ्या आठवणींचा
साद देत राहा, परतीचा तो एकच सहारा
नाहीस तू तर.... फूल बिचारे,भरकटवेल वारा

...स्नेहा

सावर ती ओंजळ

ही कविता आहे त्याच्यासाठी आणि तिच्यासाठी....
काही समज गैरसमज आहेत....... दोघांतील अंतर त्यांच्या आयुष्याच्या वाटा वेगळे करू पाहत आहे.....
तात्पुरते पण धोकादायक आहे....... दोघांमधले अंतर....
जशी वाळू निसटाते ना हातातून तशी ती निसटतेय त्याच्या हातामधून ..निसरडी ती...
परंतु तिला पकडणारे हातही तेवढेच खंबीर असावेत........
******************************

निर्णय तुझाच आहे, वाळू निसटून जातेय ना
सावर ती ओंजळ, वाळू तुझीच तर आहे ना

पाहतेय ती वाट तुझी त्याच समुद्रकिनारी
जिथे सोडून तिजला गेलास तू भर दुपारी

वारा कुजबुजतो कानात तिच्या,
"झुलवीन पंखांवर फुलावाणी"
सागर गर्जत येतो म्हणतो,
"विशाल हृदयात सामावशील का राणी?"

भविष्याच्या चिंतेत होऊन जाते ती त्रस्त
तुझ्या वाटेवर डोळे ठेऊन बसते अस्वस्थ

हवे आहेत तिला फक्त तुझे दोन हात
बांधायचे आहे तिच्या वाळूचे घर साथ साथ

एकटी वाळू कशी बांधेल घर स्वत:चे?
पाहिजे तिला बळ तुझ्या हाताचे

घेऊन जा तिची वाळू दूर पहाडीवर
बांध तिचे घरटे त्या उंच टोकावर

भर हिवाळ्यात गार वारा, थंडी सरेल उबेवर
ऐन उन्हाळा तप्त, छत्र हातांचे धर तिजवर

दोन जीवांच्या या घरट्यात सुख शांती नान्देल
चिमण्यापाखरांच्या किलबिलाटाने घर पूर्ण वाटेल

पण तत्पूर्वी,
सावर ती ओंजळ, वाळू तुझीच तर आहे ना
निर्णय तुझाच आहे, वाळू निसटून जातेय ना

--स्नेहा

आयुष्यात खूप माणसे येतात जातात.......

आयुष्यात खूप माणसे येतात जातात.......

काही माणसे असतात मेंदी सारखी....
कोरा असतो हात ... ती अलगदपणे हातावर उतरतात,
त्यांची नाजूक नक्षी आणि तो मेन्दिचा धुंद करणारा सुगंधही आपल्या जीवनात घेऊन येतात...
खूप हरवून जातो आपण त्यांच्या रंगात ....रंगून जातो.....
आणि मग हळू हळू...तो रंग, तो वास फिकट होत जातो
आणि त्या माणसांचे अस्तितवही दूर होते आपल्या जीवनातून..
पुन्हा परत तो कोरा हात आणि मनात त्या रंग, सुगंध, नक्षीदार आठवणी.....

तर काही माणसे असतात, त्या तळ्यात पडणा- या दगडासारखी,
शांत पाण्यात खळबळाट माजवणारी.....
ती पाण्यात पडताच तरंगवर तरंग येतात जीवनात.....
अनपेक्षित रित्या येणारी ही माणसे..... ढवळून काढतात जीवन..
मग कधी खालचा गाळही वर येतो......... गढूळाता वर येते आपल्या जीवनातली....
आपण सावरेपर्यंत तो गाळ जगासमोर येतो आणि ही माणसे गायब होतात...
त्या तळातच खोल कुठेतरी..........

तर कधी काही माणसे असतात म्रुगजळासारखी ...
त्यांच्या मागे आपण धावत असतो........ ओढीने....
पण ती तर म्रुगजळच ना...... न हाती येणारी...
तरीही त्या तहानलेल्या जिवाला दुसरे काही दिसतच नाही..........
ते धावत असते फक्त शेवटी हेच जाणण्यासाठी की .... हा एक भासच होता....

अशीही माणसे असतात हवेसारखी......... सगळीकडुन व्यापलेले असतो आपण त्यानी ....
पण आपल्याला जाणीवच नसते....
.आपला श्वासोच्छवास चाललेला असतो त्यांच्यावर .....
अगदी निस्वार्थी पणे ती असतात सतत जवळ......... पण दिसत नाहीत दृष्टीला.......
नसतील ती....... तर जगणार कसे आपण?...... तरीही आपण विसरलेले असतो त्यानाच..........

अशीही माणसे असतात.....ज्यांच्यावर आपण पाय रोवून उभे असतो...
जशी ही धरणी........ भुमी.....गुरूत्वाकर्षण म्हणतात याला ......
पण अशा माणसांनी घट्ट पकडून ठेवलेले असते आपल्याला...
न धडपडण्यासाठी... आणि न भरकटण्यासाठी ................
आधारस्तंभ........... न ढळणारा.... तो दुवा..... जो जीवनाला आकार देतो.....
बदल्यात कधी मागतो...कधी नाही ....पण सतत असतो..... जवळच कुठेतरी.........

माणसांच्या या व्याख्या अपुर्‍या आहेत...........
मी ही कदाचित या पैकी कुठल्यातरी व्याख्येत बसत असेन कोणासाठीतरी....

...स्नेहा

लडिवाळ बोबडे बोल तुझे

लडिवाळ बोबडे बोल तुझे
करती मज बावरे
शोनुल्या लाडक्या माझ्या
कानास जसे संगीत भासे

दुडक्या चालीत तुझ्या
ताल सापाडे जीवास
ओढीत जेव्हा माझ्या
तू पळत येतोस

किती निरागस हास्य
निष्पाप जीव आहेस
धन्यता वाटते मज
तू माझे जीवन आहेस

ना राग सतत हास्य
ना हव्यास तू निर्व्याज
ना कावा तू निरागस
नजर ना लागो .. या बाळास

...स्नेहा

शब्दानाच गाणे सुचले आज

शब्दांनी दिली सुरास मात
आज कसे हे घडले खास
अरे वेड्या शब्दानाच गाणे सुचले आज

नाचले ते तालावर
घेऊन सुरांची साथ
अरे वेड्या शब्दानाच गाणे सुचले आज

एकमेकाविना अधुरे ते
शब्द-सूर जणू दिवा- वात
अरे वेड्या शब्दानाच गाणे सुचले आज

--स्नेहा (06/09/2007)

सुखाचा hangover

सुखाचा hangover आला आहे मला,
नाही बाहेर यायचे मला

पण कधीतरी उतरणारच ही नशा,
जेव्हा दुखची पहाट येईल,
माझे जीवन भानावर येईल,
आणि डोके बधिर होईल,

पण या Weekend Party साठी,
आठवडा तर जगणार ना,
त्या क्षणिक सुखसाठी,
दुखचे 100 क्षण भोगणार ना

-- स्नेहा

चावी

तुझ्या आठवणींचा कप्पा,

तुझ्या माझ्या गोड गप्पा,

तो सुना पडलेला कट्टा,

तू माझी केलेली थट्टा

बंद केले मनाच्या कपाटात,

चावी फेकली दूर समुद्रात

तू परत येऊन का वर्मावर घाव घालतोस ?

तुला कसे कळत नाही तू मला किती छळतोस,

कुठून आणलिस त्या कापटाची चावी,

तुला ते उघडायची परवानगी मी का द्यावी?

..स्नेहा

कारण.......तुझी आठवण

पाऊस पडला...... नयनातून
ढग गडगडला ...... हुंदक्यातून
वीज कडाडली....... मनातून
तळे साचले .... हृदयातून
कारण....... तुझी आठवण

ते गर्द धुके....पसरलेले
वाट तुझी मी......विसरलेले
आ S ह.... काटे रूतले... हृदयातले..
हरले जीवन....रक्ताळले
कारण.......तुझी आठवण

ती काळोखी रात्र.... उजाडता
तो निसतब्ध वारा... घोंघवता
ते कालचक्र...थांबता
असेच होते... तुला स्मरता
कारण.......तुझी आठवण

.. स्नेहा

ज़िंदगी

यही तो मज़ा है ,ज़िंदगी खेल खेलती है
ढूँढा जहाँ में , आख़िर पैरों तलेही मिलती है
...स्नेहा

आयुष्याची रेसिपी

फार अवघड नाही आहे साधी सोपी,
सांगते आज मी माझ्या आयुष्याची रेसिपी,

भात भाजी डाळ पोळी सगळे साग्रसंगीत आहे,
जिभेवर रेंगाळेल अशी नक्कीच चव आहे,

समाधानाची नरम पोळी ,सोबत नवनवीन स्वप्नांची भाजी
प्रामणिकतेचा उबदार भात, मायेपरि गोडी वारणाची,

फोडणी त्यावर आठवणींची, आशेच्या तूपाची धार,
सुखाचे मीठ पेरलेय, महत्वाचे आहे फार,

आंबट गोड नात्यांचे लोणचे, पाणी सुटतेय तोंडाला,
सोबत पापड ही आहे थोडीशी कुरकुर करायला,

काय म्हणता.?..मसाले ... ते कसे विसरेन मी,
राग,लोभ, तिरस्कार, मत्सर, थोडेच घालेन म्हणते मी,

रेसिपी संपली असे समजू नका, एवढ्यावर जेवण पूर्ण नाही,
दुखाच्या पाण्याचा ग्लास भरल्याशिवाय आयुष्याला अर्थ नाही,

रोज तृप्त होऊन अशीच मी जेवणार आहे,
पदार्थ कदाचित बदलतील पण ताट तेच राहणार आहे

----- स्नेहा

स्वप्न

पहिले मी तुला माझ्या सोबत हसताना,
हातात हात घेऊन,आयुष्याच्या शपथा घेताना,
स्वप्न मोडले ..पाहिले स्वतःला सैरभैर होताना,
हात रिते तरीही .तुझा स्पर्श शोधताना
...स्नेहा

आयुष्य तेच आहे

आयुष्य तेच आहे,
क्षणा क्षणाचा खेळ आहे,
प्रत्येक दिवसागणिक
सुख दुखचा मेळ आहे

...स्नेहा

आयुष्य तेच आहे,
दिवसा मागे रात्र आहे,
कधी डोळ्यात हासु,
तर कधी तिथे आसु आहे
...स्नेहा

माझ्या मनी खोल वसतेस तु

वार्यालाही कळत नाही,
का तो असा छळतो ?
तुझ्या चेहर्यावरची बट,
तो का बरे दुर करतो ?
दिसत नाही त्याला,
किती सुंदर दिसतेस तु,
त्या लटीच्या आडुन बघणारी,
माझ्या मनी खोल वसतेस तु.

...स्नेहा

तु निमित्त आहे म्हणुनच

तु निमित्त आहे म्हणुनच
माझ्या अस्तित्वाला अर्थ आहे,
जसे सावलीची साथ सतत असते,
तसे तुझे माझे आहे

...स्नेहा

निमित्तमात्र का असेना
तु माझ्या साथीला असतोस,
वास्तव वाटावे इतके
माझ्या स्वप्नात वसतोस,
जगते आठवणीतला प्रत्येक क्षण,
जेव्हा तो पाऊस कोसळतो

...स्नेहा

तु निमित्त आहे म्हणुनच
एक कोडं नेहमी पडते,
मी तुझी आठवण काढली,
या ढगाला कसे कळते,
बरसतं आभाळ जलधारा घेऊन,
माझ्या वरचं रडुन घेते,
कधी वीजेचा कडकडाटही होतो,
आणि जीवाची राख होते.

..स्नेहा

तु निमित्त आहे म्हणुनच
शोधते मी माझ्यात तुला पुन्हा पुन्हा,
आणि मग जाणवते मला कि,
मनात माझ्या तुझ्याच तर पाऊलखुणा.

..स्नेहा

तु निमीत्त आहेस म्हणुनच
त्या सुर्याच्या झळा कमी भासतात,
का तुझ्या सौंदर्यापुढे,
त्यालाचीही किरणे फिकी पडतात.

..स्नेहा

काही क्षण.... मैत्रीसाठी....

वार्यावर उडत एक पान आले माझ्याकडे
म्हणाले," क़शी आहेस? खुप लांबुन आलोय मी"
मी म्हणाले,"मग दमला असशील खुप"
"बस जरा तुझा पाहुणचार करते मी"

पान म्हणाले," अगं पाहुणचार कसला करतेस?
जायचे आहे मला त्या वार्याबरोबर"
मी म्हनाले " अरे किती फिरत रहणार तु?
सैरभैर, का भटकतोस वार्याबरोबर "

पान खळखळात हसले आणि सांगु लागले

"जेव्हा होतो मी झाडावर
फिदा होतो माझ्या तरुणाईवर
झुलत रहायचो फांदीवर
हसायचो मी वार्यावर

हिरवागर्द होतो मी
आनंद व्हायचा पाहुन
त्या फांदीशी सख्य होते माझे
जी मला ठेवायची पकडुन

कधी विचारच नाही केला मी
कधी सुकुनही जाईन मी
या जोरदार वार्याच्या गर्तेत
कधी उन्मळुन पडेन मी

त्या फांदीची साथ सुटेल
मग मी सैरभैर होईन
परत न भेटण्याचे दुख घेऊन
या वार्यासोबत फिरेन

ऊतारवय झालेय माझे
आता न दिशांची चिंता
एके दिवशी विझणारच आहे
माझ्या आयुश्याची चिता

फक्त दुख एवढेच आहे
त्या फांदीची आठवण काढतोय
धन्यवाद द्यायचे राहुन गेले
फक्त तेवढ्यासाठीच फिरतोय"

मी म्हणाले,
"आयुष्यात नेहमी असेच का होते?
जीवाभावाच्या व्यक्तीचे आभार मानणेच राहुन जाते

मी ही उन्मळुन पडेन..कधी? ते.. सांगता नाही येणार
जिवन संपुन जाईल पण धन्यवाद मानायचे राहुन जाणार

गेलेला क्षण परत कधीही येत नाही
परत संधी मिळेल की नाही सांगता येत नाही

म्हणुनच धन्यवाद तुम्हा सर्वांना
माझ्या जीवाभावाच्या मित्र मैत्रिणिंना"

-स्नेहा

या कवितेमागील माझ्या भावना तुमच्याबरोबर वाटत आहे

आपली मैत्री
आयुष्याच्या वेलावर फुललेलं फुल (किती सुगंधीत झाले आहे माझे जीवन)
जसं एक खेळ्कर हसणारे मुल (किती निरागसता आहे आपल्या मैत्रित)
हिवाळ्यातल्या सकाळचे टपोरे दवबिंदु (त्या दवबिंदुइतकीच शुद्धता आहे)
नाही त्यात किंतु परंतु (कुठेहि संकुचित नाही)
संध्याकाळी आकाशी रंगाची उधळण (किती नवे रंग आले आहेत जिवनात या मैत्रीमुळे)
भिरभिरत्या मनाला मैत्रीचे कुंपण (ह्या मैत्रीला डोळेही आहेत बर्या वाईटाचा विचार आहे)
झरझर पावसाची आहे सर (मुक्त आहे पण बेभान नाही)
झुळझुळणारा झर्याचा हा निर्झर (थोडी अवखळही आहे )
निष्पाप अशा या मैत्रीची चादर (किती माया आहे या मैत्रीत)
सतत राहु दे माझ्या अंगावर (सतत पाठीशी असावी माझ्या)
उबेत या जीवन सफल माझे (अजुन काय हवे मला)
रक्ताचे नाही ह्रुदयाचे नाते तुझे माझे (रक्ताच्या नात्यापेक्षाही उच्च)
साजरा करायला मैत्रीचा दिवस हवा कशाला
मैत्रीच साजरी करतो आपण प्रत्येक क्षणाला

आपली मैत्री

आयुष्याच्या वेलावर फुललेलं फुल
जसं एक खेळ्कर हसणारे मुल
हिवाळ्यातल्या सकाळचे टपोरे दवबिंदु
नाही त्यात किंतु परंतु
संध्याकाळी आकाशी रंगाची उधळण
भिरभिरत्या मनाला मैत्रीचे कुंपण
झरझर पावसाची आहे सर
झुळझुळणारा झर्याचा हा निर्झर
निष्पाप अशा या मैत्रीची चादर
सतत राहु दे माझ्या अंगावर
उबेत या जीवन सफल माझे
रक्ताचे नाही ह्रुदयाचे नाते तुझे माझे
साजरा करायला मैत्रीचा दिवस हवा कशाला
मैत्रीच साजरी करतो आपण प्रत्येक क्षणाला
..
स्नेहा

शेरो शायरी

जीने का बहाना ढुंढने जिंदगी गुजार रहे थे,
जब तुम चले गये, ये जाना के बहाना चला गया,
ाब जी रहे है के आपका दिदार हो जाये,
के तुम्हारा इंतजार ही जिनेका बहाना बन गया

--स्नेहा

जंजिरोंसे जखडे है मेरे हाथ ,
कैसे रोकु तुम्हे ए दिल,
चाहु भी तो पुकार ना पाऊं,
होंठ गये है मेरे सील

--स्नेहा

हजार नहिं एक लम्हा तो खुशिका,
हमारे साथ गुजार होगा,
जो याद करोगे तुम वो लम्हा,
तो जीवन सफल हमारा होगा

--स्नेहा

मौत भी ना मांगे हम रबसे,
यहि चाहत है अभी,
एक नजर तो देख पायेंगे आपको,
मौत के बाद वोह भी नही

--स्नेहा

जो सिनेमे धडकता है मेरे,
वोह दिल तो कब का तुम्हारा है,
हम तो हिफजत कर रहे है,
बस इंतजार तुम्हारा है

--स्नेहा

ना जाने क्युं एक दर्दसा होता है दिलमे,
जैसे की कोइ आग का दर्या है,
हम फिर रो लेते है आंसु बहाके,
के शायद ये आग बुझ जाये

--स्नेहा

यही तो मज़ा है ,ज़िंदगी खेल खेलती है
ढूँढा जहाँ में , आख़िर पैरों तलेही मिलती है.

..स्नेहा

सावळी मी

सावळे हे रुप माझे
सावळीच काया
सावलीही माझी
सावळीच आहे

सजवते आहे
सावळ्या तनुला
सावळ्या या गालावर
आज रक्तिमा आहे

सावळेच नभ सारे
जलधारा बरसता
त्सावळ्याच संध्याकाळी
सोबतीला असतात

सावळेच आहेत
द्रुष्टीतील दोन सखे
सावळ्या त्या सख्यांमुळे
दुनियेत रंग आहे

जगाच्या या सर्व छटा
सावळ्याच भासतात
भिजुन आज मी गेले
सावळ्या या रंगात

रंगावर जाऊ नका
मन निरंकार आहे
जरी सावळी मी
मन शुध्द माझे आहे

असे हे सावळे रुप माझे
सावळीच काया
सावलीही आज माझी
सावळीच आहे

हे मुंबईकर

ही मी निघाले माझ्या रस्त्यावर
रोजचीच वाट, रोजचेच धावणे
रोजचीच गर्दी, रोजचेच पाहुणे
माझ्यामागे त्यांचे रोजचेच धावणे

मुंबापुरी माझ्याबरोबर झोपते उठते
माझ्यासोबतच दिवस जगते
माझ्या प्रत्येक फेरीबरोबर
त्यांचे जीवन वेग धरते

झुकझुक माझ्या श्वासाबरोबर
त्यांचे जीवन ताल धरते
कधी संगीत तर कधी विसंगत
सुरावटीत ते ऐकु येते

प्रत्येक प्रवासी हितगुज करतो
सुखदुखांची रास उधळतो
माझ्यासोबत मनास मने
जुळवण्याचे तो प्रयत्न करतो

मी नेहमीच धावते
उनपावसाची कशास तमा
हेच मझे सांगणे तुम्हासी
जीवनगाणे गात रहा

(सगळे व्यवस्थित चालले होते...
पण नजर लागली कोणाची...?
तारीखः ११ जुलै २००५)

ते नरधम माझ्या जीवावर उठले
चढले ते शस्त्रास्त्रांनी स्फोटक सोडुन गेले
मोठ्या धमाक्याने तेव्हा माझे अंग चिरटले
आणि माझ्या साथिदारांच्या जिवाचे कत्तल केले

एक धमाका एक स्फोट
किती जिवांची कत्तल
तो आक्रोश ती धावपळ
जगण्याची ती धडपड

ती शरीराची लक्तरे,
ते लटकलेले हात,
ते रक्ताचे थारोळे,
निर्दयांनी केला घात

ती पिळवटलेली नजर,
विचारते 'मीच का?'
पाहणार्याच्या नजरेलाही
असह्य होतो धक्का

पहा पहा त्या बाळाचा आक्रोश
निर्जीव आईच्या कुशीत
सहज गेला नसेल जीव तिचा
त्याच्या भविष्याच्या विचारत

मग दिसतात सरसावलेले
तत्पर मदतीचे हात
घायाळांना दिलासा देणारे
ते देवाचे अवतार

वर्षे उलटली काळही सरला
मागे व्रणही ठेवुन गेला
निर्दयतेच्या क्रुर प्रसंगी
जीवनात घाव सोडुन गेला

खचले तेव्हा मी ,म्हणाले आता माझे कोणी नाही
मझ्याबरोबर राहुन जीव गमावेल कोणी

परंतु..

माझे नमन तुझ्या चरणी
हे मुंबईकर,
तुझ्या धाडसाला माझा सलाम,
ठेंगा दाखवुन दहशतवाद्यांना,
तु सुरु केलेस आपले काम

उदास जीवन

उदास होते माझे जीवन

कुठेच नव्हते आपलेपण

शोधत होती नजर कहितरी

वाटत होते यावे कुणीतरी

दिवसांमगुन दिवस जातसे

पहा पहा तो काळ जणु

भुतकाळाचे चित्र् फिरतसे

माझ्या डोळ्यापुढे जणु

आणि अचानक एके दिवशी

कुणास ठावुक कसे हे घडले

तुझे आगमन होता क्षणी मी

तुझीच होउन गेले

मन मोहरले फुलला वेल

त्याच्या सुगंधात मी न्हाले

तुझ्यासवे मग पार ही करण्या

संकटसागर तयार झाले

पण तु असे कसे केले

माझे मन तुझ्यापर्यंत नाही गेले

तु गेल्यावर उदास जीवन

पुन्हा परत आले

एक कळीचे मनोगत

गुलाबांच्या ताटव्यात गुलाब होते खुप
लाल, पिवळे, गुलाबी,पांढरे रंगही होते खुप
कुणी घेतो फुललेला गुलाब तर कुणी घेतो कळी
तर कुणी टवटवीत गुलाब विकत घेई

का नेहमी पाहीले जाते बाह्यरुप
सुगंधाची परिक्षा करण्यात काय आहे चुक

अशीच मी एका गुलाबच्या ताटव्यात आहे
सुन्दर नसेन पण गंध माझा वेगळा आहे

माझ्या माळ्या,

पण तुही असाच का रे इतरांसारखा
द्रुष्टीला पडणारे सत्य मानणारा
माझ्या जीवनात तुला आहे अनन्य महत्व
तुच नाही का माझ्या सुगंधाचे रहस्य

मी एक खुरटे रोप होते
मोठ्या झाडांची भिती वाटायची
मग अजुनच खुरटी व्हायचे मी
त्यांच्या सावलीत दबुन जायचे मी

एके दिवशी तु आलास
माझ्या जीवनाला तु आकार दिलास
खतपाणी दिलेस मुळांस माझ्या
बळकट केलेस तनमनास माझ्या

आणि मग कळालेच नाही
या रोपाचे गुलाब झाले कधी
कळी अर्धवट फुलली
तशी फुलपाखरे आली
तु शिकवलेस त्यांना तोंड द्यायला
सांगीतलेस संकटांचा मुकाबला करायला

मग मी तुला आपलंसं टाकलं करुन
तु करशील तेच बरोबर अगदी डोळे झाकुन

नुकतीच उमललेली कळी
नाजुक असते खुळी
खुप असते हळ्वी
खुप असते भोळी

तुला फक्त एकच सांगणे आहे माझ्या माळ्या
तुझ्या सहवासात फुलल्या असतील खुप कळ्या
ह्या कळीला मात्र तुझीच आस आहे
नसेल सुंदर पण तिचा गंध मात्र वेगळा आहे

वेडीवाकडी रेष जेव्हा कागदावर उतरते

वेडीवाकडी रेष जेव्हा कागदावर उतरते
अक्षरांची तेव्हा बरसात होते
अक्षरांच्या जुळण्याने शब्दरुप जन्म घेते
शब्दांची गुंफुन माळ एक ओळ अवतरते

कधी त्या ओळीला असतो आठवणींचा रंग
कधी त्यात मिळ्तो जीवनाचा तरंग

कधी ओळीला असतो ओल्या मातीचा सुगंध
कधी असतो तिला विरहाचाही गंध

कधी त्या ओळी गातात प्रितीची गाणी
कधी त्यातुन आठवतात जिवलग कोणी

कधी ओळींतुन झडतात भावनांचे मोती
कधी त्यांना जोडुन बनतात अपरिचित नाती गोती

मग कधी चढतो त्यांना सुरांचा साज
त्यांना दिला जातो गोड आवाज

मग मैफील जमते शब्द अन चालींची
शब्द मन व्यापतात तर ताल अंतकरण
बुडतो जीव आकंठ त्या मिलाफात
कर्ण त्रुप्त होतात त्या क्षणात

वाटते की ह्रुदयाच्या खोलातुन एक आवाज येत आहे
माझ्याही भावना शब्दरुप घेण्यास आसक्त आहे

सुखासीन मी उधळीत रंग निघाले

सुखासीन मी उधळीत रंग निघाले
सुर्याच्या या तेजाला घेउन संग निघाले
वाटेवर माझ्या पसरीत फुले निघाले
तोडुन पाश सारे मुक्त होउन मी निघाले

संगीताच्या तालावर नाचेन आज मी
मदहोश होउन लहरीत गुंग होइन मी
नका थांबवु मला वेगात मी निघाले
तोडुन पाश सारे मुक्त होउन मी निघाले

मुक्त फुलांवर फुलपाखरु आज मी
डोलायला फुलांना आज लावणार मी
वार्याशी आज स्पर्धा करण्यास मी निघाले
तोडुन पाश सारे मुक्त होउन मी निघाले

राहणार आहे स्वप्नांच्या जगात मी
पाहणार आहे उद्याचे स्वप्न मी
डोळ्यात विश्व सारे सामावण्या निघाले
तोडुन पाश सारे मुक्त होउनी निघाले

नयनांत आज माझ्या चित्र ज्याचे आहे
स्वप्नांत सार्या त्याचेच राज्य आहे
शोधण्यास तो स्वप्नवीर आज एकटी निघाले
तोडुन पाश सारे मुक्त होउनी निघाले

ब्रम्हांडाच्या कोड्याला देईन आज छेद
मनात माझ्या वसते जगकिर्तीची उमेद
काळविवरापलिकडे जाण्यास मी निघाले
तोडुन पाश सारे मुक्त होउनी निघाले

पंखात आज माझ्या गरुडाचे बळ आहे
नखांत आज माझ्या सिंहाची ताकद आहे
मुठीत बंद करण्या जगास मी निघाले
तोडुन पाश सारे मुक्त होउनी निघाले

तु फक्त पुढ़े चालत जा

तु फक्त पुढ़े चालत जा

मग तु पहात राहा

जीवन होइल आनंदी

जगशील तु स्वच्छंदी

मागे वळून पाहु नकोस

ठेच लागली तरी थांबू नकोस

ज्याचे ध्यान लक्षावरती राही

त्याला कोण बरे अडवू पाही ?

जग असे कि आजच शेवट

वागू नको तु कधीही भेकट

आयुष्याचे पाहा सर्व रंग

प्रत्येक क्षणाचे नवे ढ़ंग

तु चलत राहा असा

चलतो एक वाटाड्या जसा

या वाटेवरुन चलत रह्शील

शेवटी तु अजरामर होशील

तु गेल्यावर तुझी आठवन लोकांसोबत राहावी

लाख नाही हजार नाही फक्त पाच माणसे तुझी असावी

कधी वाटते

कधी वाट्ते ऊन्च ऊडावे घ्यावी आकाशाला गवसणी

कधी वाट्ते आकाशातुन पडण्याची भीती

कधी वाट्ते गुलाबाच्या सुगन्धाला ठेवावे साठवूनी

कधी वाट्ते गुलाबाचे काटे टोचण्याची भीती

कधी वाट्ते विसरुन जाव्या भुतकाळाच्या गडद आठवणी

कधी वाट्ते भुतकाळात दडपण्याची भीती

कधी वाट्ते जीवन जगावे समुद्र्लाटेवर स्वार होऊनी

कधी वाटते लाटेबरोबर वाहुन जाण्याची भीती

कधी वाटते सभोवतालची सर्व माणसे विश्वासु

कधी वाटते सर्वांच्या मुखवट्याची भीती

सोनेरी क्षण आठवतात आपल्या सोबतीचे

माझ्या प्रत्येक हास्यावर तुझा फुलणारा चेहरा
माझ्या प्रत्येक दुखात सहभागी होणारा

किती वेडी होते मी तुझ्या प्रत्येक गोष्टीला भुलायचे
तुझ्या प्रत्येक शब्दाला माझ्या चेहर्यावर हसु फुलायचे

तुझ्या फक्त अस्तित्वाने हर्षवेडी व्हायचे मी
तुझ्या सोबतीतील हरेक क्षण मनाच्या कप्प्यात ठेवायचे मी

वाटायचे मजला प्रेम प्रेम ते हेच का आहे
तुझी माझी काया वेगळी पण ह्रुदय एकच आहे

नादान मी निघाले तुझ्या पावलावर पाऊल टाकुन
तुझ्यासाठी सगळी नातीगोती गेले विसरुन

मायाळु आईचा पदर सोडला आधारव्रूक्ष वडीलांचा परका झाला
एकटीला सोडुन गेलास काहीच का वाटले नाही तुला?

आयुष्याच्या या बिकट वळणावर
सोसाट्याच्या वार्याला घातला आहे मी आवर

छत्र उडाले माझे पण धीर सोडला नाही अजुन
तु गेलास पण सोबत माझा आत्मविश्वास आहे अजुन

हीच का जगरीत?

एक छोटेसे घरटे
दोन पिले दोघेजण
राहत होते घरट्यात
नव्हती काही अडचण

आजुबाजु होत्या घारी
त्यांचा घरट्यावर डोळा
संधीसाधु खेळ त्यांचा
करण्या घरट्याचा चोळामोळा

त्यांस सहन होइना
खेळीमेळीची राहाणी
त्यानी मग ठरविले
यांना द्यायच्या अडचणी

एके दिवशी अचानक
घारीने झडप घातली
छोटी पिलुराणी
त्यांनी तिथेच चटकली

असुर हा जागा झाला
झाला घरट्याचा नाश
त्याच्या समोरच झाला
कुटुंबाचा सर्वनाश

घार बोलली मोठ्याने
शुद्रा तुझी हीच गत
दुबळ्याचा जातो जीव
हीच का जगरीत?