सावर ती ओंजळ

ही कविता आहे त्याच्यासाठी आणि तिच्यासाठी....
काही समज गैरसमज आहेत....... दोघांतील अंतर त्यांच्या आयुष्याच्या वाटा वेगळे करू पाहत आहे.....
तात्पुरते पण धोकादायक आहे....... दोघांमधले अंतर....
जशी वाळू निसटाते ना हातातून तशी ती निसटतेय त्याच्या हातामधून ..निसरडी ती...
परंतु तिला पकडणारे हातही तेवढेच खंबीर असावेत........
******************************

निर्णय तुझाच आहे, वाळू निसटून जातेय ना
सावर ती ओंजळ, वाळू तुझीच तर आहे ना

पाहतेय ती वाट तुझी त्याच समुद्रकिनारी
जिथे सोडून तिजला गेलास तू भर दुपारी

वारा कुजबुजतो कानात तिच्या,
"झुलवीन पंखांवर फुलावाणी"
सागर गर्जत येतो म्हणतो,
"विशाल हृदयात सामावशील का राणी?"

भविष्याच्या चिंतेत होऊन जाते ती त्रस्त
तुझ्या वाटेवर डोळे ठेऊन बसते अस्वस्थ

हवे आहेत तिला फक्त तुझे दोन हात
बांधायचे आहे तिच्या वाळूचे घर साथ साथ

एकटी वाळू कशी बांधेल घर स्वत:चे?
पाहिजे तिला बळ तुझ्या हाताचे

घेऊन जा तिची वाळू दूर पहाडीवर
बांध तिचे घरटे त्या उंच टोकावर

भर हिवाळ्यात गार वारा, थंडी सरेल उबेवर
ऐन उन्हाळा तप्त, छत्र हातांचे धर तिजवर

दोन जीवांच्या या घरट्यात सुख शांती नान्देल
चिमण्यापाखरांच्या किलबिलाटाने घर पूर्ण वाटेल

पण तत्पूर्वी,
सावर ती ओंजळ, वाळू तुझीच तर आहे ना
निर्णय तुझाच आहे, वाळू निसटून जातेय ना

--स्नेहा