अंधेरा

रात मे टिमटिमाती रौशनी,
सागर के लहरों की पुकार,
अंधेरा खिंच रहा अपनी ओर,
जैसे करता हो मेरा इंतजार

कभी ये काली रौशनी लगती है नयी रात,
ना पहले उजाला था ना बाद मे कभी होगा,
ये अंधेरा अपनासा लगता है, बिछडे यारों जैसा

सच्चाई छिप जाती है,
धुंधलीसी आती है नजर,
शायद इसी वजह से हमें अंधेरा पसंद है
उजाले से बेहतर..

आंखें मुंद के देख पाते हो सपने,
जो लगते है बहोत अपने,
तो शायद आंखें खोल जी ना पायेंगे,
हम ऐसे ही गुजर जायेंगे

--स्नेहा

बिखरे रंग तुम्हारे

जो पढ पाते निगाहों को हमारे,
बस दिखते बिखरे रंग तुम्हारे,
उन्ही रंगोंमे रंगे है सपने हमारे,
और सपनों मे खोये हुए खयाल तुम्हारे

--स्नेहा

क्या डरना

पतझड़ मे गिरे पत्तों को ठिकाने से क्या डरना,
जंगल मे खिले फूल को काटोंसे क्या डरना,
यूँ तो हज़ार जख्म झेले है जिगर पे,
तो इस जमाने के सताने से क्या डरना

--स्नेहा

मैत्रीच्या रेषा

हरवलेले हसू जिथे पुन्हा येते फुलून
सरत जाते मळभ अन आकाश निघते उजळून,
निसटलेल्या क्षणांचे पदर येतात जुळून,
मैत्रीमध्ये रमुन जावे सारे दु:ख विसरून

जिथे जुळत जाते सार्‍या विचारांची दिशा,
मनी दाटून येते फक्त मायेची भाषा,
धिरगंभीर वड-पारंब्या रुजतात खोल जशा,
आधार वृक्ष बनून येतात मैत्रीच्या रेषा

--स्नेहा

वो

खुली किताब थे हम उनके लिए,
चाहते तो पढ़ लेते थे ,
पर वो झोंके की तरह आए ,
और हमें उड़ाके चल दिए

उनकी क्या बात करें,
ना जीने ना मरने देते है,
शायरी सुन वाह वाह तो करते है,
मतलब जाने बिना चल देते है
--स्नेहा

दोस्ती

जीवन के सुर्ख पत्तों पे जब ये लब्ज लिखे जाते है,
उन पत्तों के नसीब खिल जाते है,
सिर्फ़ दो लब्ज है दोस्ती के ,
दो पल मे जीवन को संवार जाते है

जीवन का अटूट अंग दोस्ती,
हर पथ पर संग दोस्ती,
जब दोस्त हो आप जैसा ,
खुदा की दुवा का एक रंग दोस्ती

दोस्त तेरी हर बात हमें भाती है,
तेरी दोस्ती मे एक बहार नज़र आती है,
मिलने की आस तो ज़रूर है,
फासलों मे भी दोस्ती दिल के करीब नज़र आती है
--स्नेहा

य़े अदा है दोस्ती की
यहां दोस्ती का बसेरा है,
जिवन की अंधेरी राह मे
बस दोस्ती का ही सवेरा है

-स्नेहा

सोनकळी

निसर्गाचे वर्णन.....सोनकळी

ती पिंपळजाळी,
ती साधी भोळी,
ती अशी वेगळी,
सोनकळी

ती प्रभातवेळी,
लेऊन झळाळी,
सिंदूर कपाळी,
सोनकळी

तीज येता वेळी,
बोलावे भुपाळी,
कांतीस उजाळी,
सोनकळी

जशी चंद्रमौळी,
हळवी आगळी,
रुपात दुधाळी,
सोनकळी

जलमय निळी,
नादात तरळी,
जलापरी खेळी,
सोनकळी

-स्नेहा

आगळ्या या नात्याला काय नाव द्यावं.

आगळ्या या नात्याला काय नाव द्यावं.
इथं थोडं तू घ्यावं नि थोडं मी द्यावं,
इथं थोडं तू द्यावं नी थोडं मी घ्यावं

चित्रामधे जसा दिसे निसर्गाचा भास,
चित्र-चित्रकार सारे भिन्न तरी रंगते साथ,
एकमेकांसवे रंगून ही थोडं अलिप्त राहावं
इथं थोडं तू घ्यावं नि थोडं मी द्यावं,
इथं थोडं तू द्यावं नी थोडं मी घ्यावं

शब्दांच्या तारेवरले दोन पक्षी आपण,
मनोमनीचे भाव दर्शवे बोलांचे हे दर्पण,
आयूष्याच्या या पटलावर नवं रूप दिसावं
इथं थोडं तू घ्यावं नि थोडं मी द्यावं,
इथं थोडं तू द्यावं नी थोडं मी घ्यावं

हृदयी माझ्या वसला तुझ्या शब्दांचा प्रवास,
पदोपदी सदा दरवळे प्रितीचा सूवास
न्हाऊनी या प्रितगंधी सदा त्रुप्त राहावं
इथं थोडं तू घ्यावं नि थोडं मी द्यावं,
इथं थोडं तू द्यावं नी थोडं मी घ्यावं

--स्नेहा

उठ जराशी जाग जराशी

उठ जराशी जाग जराशी
आज मिळू दे आग जराशी
जिवनास सामोरे तू जा
त्यागून टाक सारी उदासी

मिळेल तुज हवे ते
गवसेल हरवले जे
फैलाव असे हात पुढे
झुकून तू जराशी

दु:खसावली येता दाटून
सुखी क्षणांना बघ आठवून
सरेल सारे मळभ नभीचे
सुरेल तान तू छेड जराशी

--स्नेहा

आपका खिलता चेहरा

दिनभर की बातों से जब दिल भर आए,
हर पल गुज़ारते हुए खुद को तनहा पाए,
थकी हुई आँखें जब पलकें मूंदे ,
बस आपका ही खिलता चेहरा नज़र आए.

हर सुबह की ताझगी तुम,
हर दिन की सादगी तुम,
हर फूल की खुशबू तुम,
मेरी रूह मे हर जगह तुम,

तेरे होने से मेरी जिंदगी रौशन,
ना तुम तो वीरान दिल का गुलशन,
बस आपकी तस्वीर दिखाए दर्पण,
तेरे चरणोमे मेरा तन मन अर्पण

--स्नेहा

यादों के गलीयारोंसे जो गुजरे हम

यादों के गलीयारोंसे जो गुजरे हम,
मिली खट्टी खुशीयॉ और मीठे ग़म,
दो पल की जिंदगी और मिलों का सफ़र,
ये सोच खिला चेहरा और ऑखे नम|
यादों की हर गली अंजान सी लगे,
हर शक्स की ऑखों में पहचान सी लगे,
हर घर की चौखट पे मेरे नाम की दस्तक,
हर घर मे खुद ही मेहमान से लगे...|
--Sneha

प्रत्येकात लपलेलं असतं एक लहान मूल

प्रत्येकात लपलेलं असतं एक लहान मूल,
हृदयाच्या गाभा-यात दडलेलं असतं एक फूल.

काळाच्या वेगासवे फूल ते फूलत असतं,
हळूच त्या सुगंधासवे मनाला भूलवत असतं

आनंदाच्या क्षणी ते हळूच मिष्कील हास्य देतं
डोळ्यातल्या बाहूल्यात फूलतं अन भरभरून हसतं

दुखाच्या क्षणी मात्र खूप ओक्शीबोक्शी रडतं
आसवांच्या धारांसवे गालावरती ओघळून येतं

इथवर सगळं ठीक आहे सुरळीत सगळं चालू असतं
प्रश्न उभा राहतो जेव्हा...
दुस-याच्या हातातलं खेळणं हवं असतं

समजावून देखील अर्थ नसतो फ़ार,
सोसावे लागतात मनाचे सोपस्कार

चिमण्याशा गळ्याने ही ठणाठणा रडतं
मला ते हवेच आहे...असा हट्ट करतं

थकलेले आपण मग फ़ार नाही लढत
पुढचा विचार न ठेवता मान्य सारं करत

ओढून घेतॊ खेळणे आणि मूल हसू लागतं
या हसण्यात मात्र निरागस काहीच नसतं

--स्नेहा

श्रावणसरी

वाढदिवस....

कारण.......तुझी आठवण

तु फक्त पुढ़े चालत जा

तिमिर सागर तिरी हेलकावे जिवन नाव

सुखासीन मी उधळीत रंग निघाले

सावळी मी

नाती

आयुष्यात खूप माणसे येतात जातात.......

Good Bye Letter

एका कळीचे मनोगत

भ्रमर

आपली मैत्री

आकाश-धरती मिलन

आई

चाकोरीबद्ध आयुष्य

चाकोरीबद्ध आयुष्य,
एका रेखीव चित्रासारखं,
नानाविध रंगांनी सजलेलं,
परंतु गडद किनारीमधे अडकलेलं,
ना बाहेर फ़िसकटण्याचं स्वातंत्र्य,
ना स्वत:चा रंग बदलण्याचं स्वातंत्र्य,


कधी माणसालाही जगावसं वाटतं,
त्या मॉडर्न आर्ट चित्रासारखं,
रंगात उधळलेलं किनारीची बंधनं तोडून,
या चित्रात डार्क लाईन्स फिकट पडत जातात आणि
रंग मिसळू लागतात एकमेकांत,
जो संगम मिळतो तीच त्या चित्राची रुपरेषा
सीमा असलेली तरी देखील बेबंद...

उतरत जावं सरसर या आयुष्याच्या कागदावर बिनबोभाट,
रंगांची किनार घेऊन खुलवावा आनंद,
खरं तर सगळं त्या चित्रकाराच्या हातात,
कसे रंग भरायचे हे तोच ठरवणार का?

नाही.... इथे चित्राला स्वातंत्र्य आहे,
चित्रकार म्हणतो...
शोध तुझा रंग आणि त्या रंगात रंगून जा,
चित्रकार देईल एक कॅनव्हास आणि कूंचले,
आणि हो त्याच्या विश्वात एका भिंतीवर
सुशोभित होण्याची संधी

खरंच नाही का...हे मारे आपण म्हणणार आम्ही स्वतंत्र,
पण त्या चित्रकाराच्या कॅनव्हास एवढेच....
आपले अस्तित्व जसे समुद्राच्या पाण्यातला एक थेंब.
पण एक लक्षात ठेवावं....
एकेक थेंब मिळूनच तो सागर बनतो...

कधी कधी या चित्रावर बसतात नशिबाचे आडवे तिडवे फटकारे...
तर कधी भरुन आल्यासारखं फिकट फिकट वाटत रहातं....
कधी लख्ख उजेड पडल्यासारखं स्वच्छ..
तर कधी मळभ दाटून आल्याप्रमाणे धूसर...

--स्नेहा

My Album-Bhandardara Trip

अपना आसमान

बिखरे हुए लब्जोंको जोड के तो देखो
बिच खडी दिवारोंको तोड के तो देखो
ये दुनिया बडी हसीन है मेरे दोस्त
प्यार भरी चादर ये ओढ के तो देखो

सिर्फ़ इटोंका घर बन नही सकता
बिना जोडे कण जूड नहीं सकता
घूल जाओ इस तरह एक दुजे मे
बिना प्यार के बल बढ नहीं सकता

मौका मिले तो जिवन की मंजील पा ले
साथ अपने पुरे जहान को बुला ले
हौसलों की उडान सदा उंची रखना
या अपना नया आसमान तू बना ले

--स्नेहा

श्रावणसरी

काल मेघ बरसले त्या दिवशीसारखे,
झाकलेल्या स्मृतींवरचे उडून गेले बुरखे

अस्ताव्यस्त धावणा-या अश्वांना लगाम कसा घालू?
आठवणींच्या पावसाचे थेंब कुठवर मी झेलू?

दिस होता तो श्रावणसरींचा......

क्षणात मोरपीस फिरले,
क्षणात मेघगर्जना झाली,
नयनांनी कुजबूजले काही,
नयनांनी ऐकले काही

तळहातावरून ओघळला क्षण
मनवॄक्षावर पालवी फुटली
हिरवा कोंब रुजला प्रितीचा,
त्यावर प्रेमसरींची बरसात झाली

असे सरले कित्येक पावसाळे
प्रितवॄक्षाची फोफावली सावली,
तू असला नसलास तरी,
जगले पळ कित्येक त्या खाली

या श्रावणात मात्र...................

प्रितपालवी झडली सोबत विरून गेली आशा
श्वासाशिवाय काया अशी दुर्दैवी आहे दशा
दिसत नसले मी तरी लक्षात ठेव आता,
खूणावत आहेत तुला आकाशी गर्जणा-या रेषा

--स्नेहा

पाऊस

झुळूक घेऊन आली गारवा,
सोबत काळ्या मेघांचा तो थवा,
हळूच करितसे शिडकावा,
हवेत मृदगंधाचा ओलावा

सृष्टीस जडला हा छंद नवा,
कोणीतरी भिजवायास हवा,
संततधारेत स्वछंदी जीवा,
झोंबे नखशिखांत हा गारवा

ओलेते पंख लेऊन पक्षी थवा,
घेई वृक्ष-पर्णाआड विसावा,
लाजे पांघरून शालू हिरवा,
धरेच्या मुखावर रंग नवा

--स्नेहा

मैत्री कशी असावी...

मैत्री असावी...
साखरेसारखी शुभ्र, मधूर, गोडवा देणारी,
जिवनात विरघळणारी आणि अशी की जिवनाहून वेगळी न वाटणारी,
जिवन प्राशन केल्यावरही जिभेवर चव रेंगाळणारी,
प्रत्येक क्षणाचा आस्वाद वाढवणारी,
आनंदाच्या क्षणी तोंड गोड करणारी,
जराही उष्णता लागली तरी लगेच करपणारी

--स्नेहा

एक होती मुलगी

एक मुलगी होती. साधी भोळी थोडीशी बुळी. बुळी म्हणजे कोणात लगेच न मिसळणारी. थोडीशी वेंधळी वाटणारी,हुशार होती ती पण थोडा कमी आत्मविश्वास असलेली. कुठलीही गोष्ट आपण करू शकू की नाही ह्याबाबत सुरूवातीला बिचकणारी पण एकदा काहीही हाती घेतलं की तडक पुर्ततेला नेणारी.सावळी काया पण नाकी डोळी नीटस. डोळ्यात एक चमक होती तिच्या काहीतरी मिळवायची. जगाला काहीतरी करून दाखवायची. पण पुढे जाणार कशी.. जणू अबोली होती ती, एकदम गुलाबाच्या कळीसारखी न फ़ुललेली. पण फ़ुलण्याची स्वप्ने डोळ्यात घेऊन जगणारी. स्वप्नं पण किती विविधरंगी!! निसर्गात देखील एवढे रंग मिळणार नाहीत..पण ते तिच्या स्वप्नात , मनात आणि डोळ्यात भरलेले होते.

तिचे ही आयुष्य असेच साध्या मुलींसारखे होते. शिक्षण झाल्यावर नोकरीच्या शोधात निघाली आणि सोबत त्या स्वप्नांना ख-या जगात शोधायला निघाली. तिला वाटायचं की ती एक फ़ूलपाखरू आहे कोषात बंद असलेले. मोठ्या तो-यात असायची. सांगायची,एकदा बाहेर पडू दे मला या कोशातून. फ़ैलावू दे माझे पंख. लोक दिपून जातील माझे रंग पाहून. कोणीच मला पकडू शकणार नाही. मी उडेन अशी फूलाफूलांवरून.ती फूले पण किती आनंदी होतील मला पाहून. आपला मधूरस मला देतील हसत हसत. अशी एक ना दोन हजार स्वप्न होती तिची.शेवटी तिचा कोष तुटला आणि ती मोकळी झाली. उडायला पुर्ण आकाश होतं तिच्याकडे पण त्या एवल्याश्या फुलपाखराच्या पंखात त्या आकाशाला गवसणी घालण्याचं बळच नव्हतं. तिथेच तीचे पहिले स्वप्न मोडले. तिच्या स्वप्नांच्या जगात तिला कधी वाटलेच नाही की फुलपाखरू जरी मनमोहक वाटलं तरी ते खूप नाजूक असतं. कसे झेपावणार ते आकाशात. थोडेसे उडल्यावरच त्याच्या पंखातलं बळ संपतेय. ते विश्रांती घेतेय की तोच कोणीतरी पकडायला धावतेय. अगदी त्याच्या हातून निसटता निसटता ते बोटांचे ठसे पंखांवर आणि मनावर ठसवून उडावे. मदतीसाठी एखाद्या फूलाकडे जावे तर ते ही आपल्या पाकळ्यांमधे सामावून घेईना. तिला समजू लागले होते,कोणतेही फूल त्या फूलपाखराचे कोणीही नसते. त्याला एकट्यालाच रहावे लागते.

एकटेपणा.... स्वप्नाबाहेरच्या रखरखीत उन्हात प्रवास करता करता हा एकटेपणा तिला प्रकर्षाने जाणवत होता. एकटेपणा..... माझ्या स्वप्नात तर मी कधीच एकटी नव्हते. सतत माझ्यासोबत असायचा तो......आनंद... जगण्याचा आनंद..कुठे बरं हरवला तो? मला स्वप्नात म्हणाला होता बाई...तुझ्याबरोबर सावलीसारखा असेन मी. मग आता कुठे राहीला? का एक एक स्वप्न मोडत चाललेय तसा तो ही माझ्यापासून दुर चाललाय. नाही .. आहे ना तो.. पण किती बदललाय... मी ओळखलच नाही त्याला. आता जगण्याचा आनंद विकत घ्यावा लागतो.निखळ..निर्मळ असा तो राहीलाच नाही...

असा विचार करायला लागली की तिच्या मस्तकाची चिरफाड व्हायची. कुस्करलेल्या फ़ुलांप्रमाणे कोलमडून जायची. डोक्यातून जोरात जाणा-या ट्रेनचा भोंगा ऐकू यायचा. ती डोळे आणि कान गच्च मिटून घ्यायची आणि थोडावेळ का होईना या जगातल्या गोंगाटापासून अलिप्त व्हायची. जरा हायसे वाटायचं मग तिला. परत घरी आल्यासारखे.सगळी रंगित स्वप्नं तिच्याभोवती पिंगा घालायची. "राणी ग राणी, असा का ग धीर सोडतेस? आम्ही आहोत ना सोबतीला." तिचा गालावरची खळी अजुनच फ़ुलायची आणि त्या स्वप्नांना कवेत घेण्यासाठी हात फ़ैलावायची आणि काहीच हाती नाही आले तर हिरमुसायची.

मग मात्र तिला सवय झाली. अशा पोरकट स्वप्नांचा राग यायला लागला. मला किती गैरसमजात ठेवले या स्वप्नांनी. ती असतातच मोडण्यासाठी.या पुढे स्वप्न पहायची नाहीत असे ठरवलं तिने.अशा भावनांशी खेळ करूनही सत्यात न उतरणा-या स्वप्नांची तिला किव यायला लागली. आता ती जूनी उरली नव्हती. तो हळवेपणा जाऊन एक प्रकारचा यांत्रिकपणा येऊ लागला तिच्यात. तिच्या डोळ्यातल्या रंगांवर काळसर छटा येऊ लागली होती. तिने स्वत:ला मिळवता मिळवता स्वत:लाच गमवले होते.या जगाच्या बाजारात हरवली होती ती. ना उरली होती आकाशाची आस ना नाविन्याचा ध्यास.



का हो व्हावं असं तिच्यासवे..... तिने पहायलाच हवेत स्वप्न नवे नवे...

या रुसलेल्या तिला कोण मनवणार....तिच्या गालावरच्या खळीला कोण खुलवणार



खरं तर ती जगायचं असतं म्हणून जगत होती. ना हसत ना रडत.दिवस मावळत होते.रात्री सरत होत्या.

मग तो आला,तिला शोधत..स्वप्नांचा जादुगार होता तो. तिच्या सुंदर सुंदर स्वप्नांचा पाठ्लाग करत आला होता तो. सतत काही दिवसांपासून सतत मागावर होता तिच्या. पण त्याचा विश्वास बसेना हिच का ती? जिने एवढी सुंदर स्वप्ने रचली होती ती ही असेल त्याला खरे वाटत नव्हते.

इकडे तिला काही दिवसांपासून तिला स्वप्ने पडत होती आणि नेहमीच्या सवयीप्रमाणे ती दुर्लक्ष करत होती. पण आजकालची स्वप्ने जरा वेगळी होती.जितके त्यांच्यापासून दूर जावे तेवढी अधिकच जवळची वाटू लागत होती.

आणि तो ही आला होता......तिचा चांगला मित्र बनला होता. तिला कळत नव्हतं की त्याच्याबद्दल एवढं आपलेपण का बरं वाटावं. त्याने नेहमीच तिला प्रोत्साहन दिले होते. जिथे कमी पडेल तिथे मार्गदर्शन दिले होते. ती जगाला भिडायला तयार होत होती त्याच्या मदतीने. त्या फुलपाखराचा नाजूकपणा जाऊन एका पक्ष्याचे बळ येत होते तिच्यामधे...फक्त त्याच्यामुळे.एका कोमेजलेल्या झाडाला जसे खतपाणी द्यावे तसे तो तिला जपत होता. काय असं होतं दोघांमधे....मैत्रीच्या गाठीमधे बांधले गेले होते दोघे. एकमेकांना सांभाळून एकमेकांना साथ देत होते ते दोघे. ओळखलत का त्याला?.....आपला स्वप्नांचा जादुगारच होता तो.तिचे जिवन बदलत होते.त्याच्याबरोबर राहून तिला स्वप्नांचं महत्व कळत होतं. एका फ़ुलाप्रमाणे ती फूलत होती. स्वत:ला उलगडत होती.तिच्या व्यक्तीमत्वाला एक एक पैलू पडत होती.

पुन्हा परत पहिल्यासारखी.....नाही...पहिल्यासारखी नाही. आता आत्मविश्वास तिच्या नसानसात होता. कोणाच्याही रुपरेषेपेक्षा व्यक्तीमत्वाला महत्व असतं हे तिला कळलं होतं. तो घेऊन आला होता एक पहाट तिच्यासाठी. उगवत्या सुर्याबरोबर ती ही उगवत होती स्वत:चा प्रकाश घेऊन. स्वत:चे आकाश घेऊन. जमिनीवर पाय रोवून आभाळाला खाली खेचण्याची ताकद ती कमावत होती. स्वत: खूश रहात होती.आता मात्र लोक तिचा हेवा करत असत. तिची तारीफ करत आणि तिला आदर्श ही मानत कधी कधी. या बदलाने ती चक्रावली होती. त्याने तिला मग समजावले,"तुझ्या प्रगतीमूळे हे सगळे तुझ्याभोवती आहेत. नजरेला दिसतय त्याच्याही खोलात जाऊन पहात जा. नविन नाती जोडताना अंतरंग ही बघत जा." मग ती त्याला विचारायची,"तू तर आहेस ना माझ्याबरोबर मग तू मला मदत करशील ना?" तो हसून म्हणायचा,"मी आता आहे नंतर असेन की नाही.... माहीत नाही. तू मात्र अशीच रहा नेहमी." मग ती सुन्न व्हायची.. थोडासा अबोला धरायची आणि अगदीच करमलं नाही ना की मग त्याच्याशी परत जाऊन बोलायची.

मग एक दिवस आला.तो तिला म्हणाला ,"मी जातोय." ती व्याकूळ नजरेने त्याच्याकडे पहात म्हणाली,"का रे! माझ्याकडून काही चुकलं का?" "नाही पण मी तुला म्हणालो होतो की मी जाणार एक दिवस.पण अशीच स्वप्नं पहात रहा नवनवीन, देखणी आणि आनंदी रहा.मी इथेच तर आहे मनाने तुझ्याबरोबर प्रत्येक क्षणी." तिच्या डोळ्यातून टपकन अश्रू ओघळला.



आता तिचे काय होईल?.......परत पुन्हा दु:ख वाट्याला येईल...

मैत्रीची धागा ऊसवला जेव्हा....पुन्हा परत कोण गुंफून देईल?



घाबरू नका..पुन्हा तसे काही होणार नाही.तो स्वप्नांचा जादूगार जाताना तिला स्वप्नांच्या बदल्यात काय देऊन गेला माहीत आहे का?..........ते खळखळत हास्य.निरागस बाळासारखं. जाता जाता त्याने पसाभर रातराणीची शुभ्र, सुगंधी आठवणींची, शिकवणींची फूले तिच्या ओटीत ठेवली आहेत. त्याचा घमघमाट तिला कधीच दु:खी होऊ देणार नाही. ती अशीच रहणार आहे ..आनंदी, सुखासीन, स्वप्नाळू, हळवी..........

पहा तुमच्याही आजूबाजूला कोणीतरी स्वप्नांचा जादूगार असेल तुमची स्वप्न रंगवायला. शोध घेणार ना तुम्ही?

तुझी त-हा

नसतानाही असण्याची तुझी त-हाच आगळी,
भुलले मी सख्या अशी..तुझी ओढ वेगळी

नसतोस ना तू पहाटेच्या गारव्यात..
तरी शिरशिरी कशी येते अंगात..

नी असतोस का तू पहाटेच्या लालीत..
भेटतोस निसर्गात..पाना-फुला-वेलीत...

तुच घोंघावतोस ना माझ्या कानी.....
वा-याच्या जोडीला तुझीच गाणी...

लपाछपी खेळताना गंमतच करतोस..
सापडतच नाहिस मला..का अस्सं छळतोस..

परवा ते फूलपाखरू परत हाती विसावलं
सोडून तुझे रंग बोटावर उगाचच स्थिरावलं.

जेव्हा येतात मेघ दाटून... पाऊस गर्दी करतो..
भिजवायला मला चिंब.. कोण सरीतून येतो..

निद्राधीन होताना.. थकून जरा पडताना...
कळतं मला डोक्यावरून मायेचा हात फिरताना..

अशा माझ्या वेड्या प्रश्नांना उत्तरं मिळत जातात..
जेव्हा कळतं.... तू नाही तुझ्या आठवणी मजसवे राहतात..

--स्नेहा

भांडी

माणसाचे पण असेच असते ना...
ह्या भांड्यांसारखं...
नविन असल्यावर भांडे मस्त चकचकीत..
एकदम आरश्याप्रमाणे पारदर्शी...
त्याच्यासमोर येणा-या प्रत्येकाला त्याची छबी दाखवणारे..
मग दाखवताना दिसेनात का कमतरता....
चेह-यातल्या,....अंतरंगातल्या..
त्या व्यक्तीला अवगत असलेल्या... काही अनावगत ....

जसजसं भांडं जुनं होतं.....
त्याच्यामधे बरंच अघळ-पघळ ठेवलं जातं....
कधी काही चमचमित ..कधी सात्विक...
कधी गोड, कधी तिखट.....
प्रत्येक दिवसागणिक भांड्याची चकाकी कमी होते...
आणि पारदर्शकता ही....
मग ते भांडंही लपतं .... पुसटश्या रंगाखाली....
आता मात्र ते पण घाबरतं..दाखवायला छबी..
शिकतं जगायला असेच उष्ट्या-खरकट्यात...

मग कधी काळ ही असा येतो की,
भांड्याला भिरकावलं जातं...पोक येई पर्यंत..
मलूल अश्या भांड्यावर घातले जातात,
हातोड्याचे घाव...पोक काढण्यासाठी...
अशावेळी.....कितीही घासलं तरी चकाकी येत नाही..
संपला ना रे काळ त्या भांड्याचा.. आता नष्ट व्हायच्या वाटेवर..

बघणार कोण त्याच्याकडे?......
लोकांनी नविन भांडी घेतली आहेत ना....

--स्नेहा

चांदण्याची चाहूल

खिडकीच्या झरोक्यातून चांदण्याची चाहूल,
चंद्राची कोर डोई रातराणी घाले भूल
तिच्या सुगंधाची ओढ करे वा-याला दिवाणा,
अन नाजूक पानांची ऐकू येते सळसळ

चांदणीच्या गाली खळी चांद नभात हासेल,
नभी नक्षत्रांचा सडा धरी उतरला भासेल,
मंद धूंद गार वारा शांततेच्या सानिध्यात,
सारून काळोखाला चंद्रप्रकाश दाटेल

अशा शितल समयी असे मिलन घडेल,
चंद्र चांदणीची साक्ष ख-या प्रेमाला मिळेल,
चमकती चम चम तारे प्रफ़ुल्लित जग होई,
जेव्हा सुखाच्या वाटेवर शुभ्र चांदणे पसरेल

--स्नेहा

सपान

एका गावरान प्रेयसीला आपल्या प्रियकाराचा/ धन्याचा विरह सहन होत नाही आहे.
तो ती तिच्या भाषेत कसा व्यक्त करेल ते मांडण्याचा प्रयत्न केला आहे.
कितपत यशस्वी आहे ते जाणकारच सांगू शकतील.
ती स्वत:ची स्थिती किती व्याकूळ आहे ते न सांगता म्हणते की तुम्ही ह्या तुळशीला पाणी द्यायला तरी परत या.
नक्की सांगा तुम्हाला हे सपान कसे वाटले.
******************************************************************
सपान...

रातीच्या गह-या पारी,
पापनीखाली लपतं,
सपान तुझं राया,
रोज भेटायाला येतं

माज्या डोळ्याचं पाकरू,
तुझ्या बागेमंदी गातं,
यादेच्या मागं मागं,
तुला शोधाया फ़िरतं

साधा भोळा माझा धनी,
तुजी भाबडीच माया,
सुख गवसलं मला,
तुज्या प्रेमळ छायंत

तुज्यासाटी जिव झुरं,
अन्न गोड बी लागंना,
दोन घास तुझं राया,
जिवाला थंडावतं

कधी येशील परत,
दारी तुळस वाढंना,
आंब्याचा झाडावर,
गोड कोकिळा गाईना

गावकोसावर उभा,
तुजा पारवा लाडका,
तुज्या वाटेवर टक,
जनू ध्यानाला तो उबा

शेतावरचा वारा ही,
तुज्या साठीच झूरतो,
येताजाता मला सदा,
तुजी उब देउन जातो

सांजच्या येळी धनी,
घर उदास वाटतं,
लयी तरसतं मन,
गोठ्यातल्य़ा आनंदाचं

यंदा येशीला का तुमी,
आमा सर्वाच्या भेटीला,
सुकलेल्या तुळसेला,
जरा जरा सांधायाला

--स्नेहा

तुझी प्रितवेडी

सांगता सांगता शब्द गोठून गेले,
तरंग मनाचे असे विरून गेले,
जगाची मला नसे काही चिंता,
तरी एक दडपण दाटून आले

व्हावे तुझीच प्रित अपुली जूळावी,
तुझी साथ मजला जन्मोजन्मी मिळावी,
तुझी प्रितवेडी तुझी मूर्तवेडी,
तुझी साद कानावरी या पडावी

सांगावेच का..की जाणशील तू,
मनीचे गुपित उलगडशील तू,
नयनांच्या भाषेत उतरेल ते,
सांग तेव्हा कवेत घेशील का तू?

की नाही समजणार तूला माझी प्रित,
की आड येईल जगाची या रीत,
की जाशिल सोडून अधूरी कहाणी,
कशी मग जगेल तुझी ही दिवाणी?

--स्नेहा

जिंदगी के सफर में

जिंदगी के सफर में,
हर एक मोड़ पे
मिलेगा एक शामियाना

यहाँ रुकना है
या चलना है,
तुम्हिको है बताना

जिंदगी सफर तो
अंत शायद मौत है,
तो ना कर कोई बहाना

चल चला चल
हर एक डगर पे,
लुट सफर के मजे रोजाना

--स्नेहा

तुझ्या जन्मदिनी अशीच तू बहरत रहा

अशीच रहा उमललेल्या फुलासारखी ......
सुहास्यवदना मनमोहक आणि आनंदी ....
खुल्या आकाशातले एक पाखरू स्वच्छंदी....

पाहेन तुला उड़ताना...
पंखाना वेग देताना....
नविन क्षितिज शोधताना....

तुझ्या जन्मदिनी अशीच तू बहरत रहा,
इच्छा पूर्ण होतील तुझ्या,
मला कधीतरी आठवत जा ....

--स्नेहा

क्यूँ लग रहा है आज मेरा फ़ैसला गलत

क्यूँ लग रहा है आज मेरा फ़ैसला गलत,
क्यूँ हो गयी है नाजूक मेरे मन की ये हालत,

हमें भुल जाना, जब हमने कहा था,
थामा था हाथ तुमने फ़िर इजहार किया था,
मेह्सुस ना कर पाये थे हाथों की गर्मी को,
आज ढुंढ रहे है उन्ही हाथों की नर्मी को

तुमने दिये थे सपने हजार रंगोंसे बुने,
आसमानसे लाया था तारोंको सजाने,
मुझे लगा था के ये मेरा सपना ही नहीं है,
सच ये है के तेरे बगैरे कोइ अपना ही नहीं है

साथ तुम्हारे जाना मैने खुदको नजदिक से,
तुमने हमेशा समझा है मुझको तहे दिलसे,
मै ही ना समझ पायी तेरे इस प्रयास को,
खुदगर्ज की तरह तोडा तेरे दिलकॊ

क्या मांगा था तुमने? बस प्यार की एक नजर,
जब हो कोइ दुख का साया तो अपनेपन एक नजर,
पर मेरी आंखोंपे एक पर्दासा चढा था,
तेरी हर मांग को हमेशा गलतही पढा था

क्यूँ लग रहा है आज मेरा फ़ैसला गलत,
क्यूँ हो गयी है नाजूक मेरे मन की ये हालत,

--स्नेहा

इस मोड पे

इस मोड पे हो जाएंगी राहें जुदा जुदा,
खुशबु तेरी हवा के संग आती रहे सदा,
जो जिक्र हो इमान का याद कर लेना हमें,
मिलेंगे इसी मोड पे नहीं हम बेवफ़ा

--स्नेहा

गर होता मुमकीन तो तकदीर मिटा देते,
हम अपनी दिलसे तेरी तसवीर मिटा देते,
पर कैसे मिटा पाते दर्दे जिगर को,
बेरंग रंगोंमे रंगा है तेरी यादोंमे सिमटके
--स्नेहा

आसमान

आसमान की ऊंचाई छु ली हमने ...
ना सुन पाए आपके दिल की धड़कन ..
बस छु पाए आपकी परछाई को ..
और सुन ली दूर जाते पैरों की तड़पन ..

दृष्टीभ्रमातले तळे

दृष्टीभ्रमातले तळे

डोई ऊन तळपले,
लागे चटका जीवाला,
तन नाजुक पोळले,
वेडा जीव तो जळाला...

वृक्ष साऊली भासली,
जीव हर्षून गेला,
खुप शिणली पाउले,
जीव थकुन तो गेला...

येयी थंड झोत वारा,
जीव हरखुन गेला,
तेव्हा तरारले मन,
जीव सुखाऊन गेला...

होती वादळ चाहुल,
जीवास ना उमजले,
दृष्टीभ्रमच ठरला,
ऊन हातात उरले...

वावटळीत उडाली,
सारी नशिबाची पाने,
भोवताली धरे फ़ेर,
जीव पाहातो डोळ्याने...

कशी सापडेल वाट,
ही जीवाची घालमेल,
जेव्हा सरेल वादळ,
मार्ग तेव्हाच कळेल...

वादळाच्या शांततेत,
भासे मनाचा गोंधळ,
उन्मळे वृक्ष निवारा,
जीव एकटा केवळ...

सोडुन द्यावा का मार्ग?
का जावे जरासे पुढे,
तिथे भेटेल का पुन्हा,
दृष्टीभ्रमातले तळे?

--स्नेहा

उन्हं

शिवार फुललं जवारीच्या कनसानं
जनाईबाई माझी घालिते पानी त्याला
कामाला लागली ती गेली शेतामंदी
रो रो आवाज ईमानागत येऊ लागिला..

पहावं ते नवलच बाई असं कसं झालं..
फ़ना काडुन हुबा समोर भूजंग
थरारली जनाबाई शब्द फुटंना तोंडी
पळत शेताबाहेर आली कळंना रागरंग..

उरी धड्धड घेऊन पोरा बाळांस संग
चाली घराकडे पटापट टाकत पाय...
केलं थोडं कोरड्यास उन उन भरवलं
पोरांच्या पोटाला आधाराला दुसरं काय?.

तोच..

समोर भुजंग उभा ठाकला..दादला जनीचा..
भरला पोटाचा खळगा ओढुन घास बाळांचा.
जनीला कळेना खेळ हा दैवाचा..
कारावा -हास कोणत्या भुजंगाचा

एका भुजंगाने घेतला जमीनीचा ताबा
आणि दुस-याने घेतला जिवनाचा ताबा..

--स्नेहा

सांगाल का?

वाटले सुचेल आतातरी..
काहीतरी उतारेल आतातरी....
पण लेखणीच्या टोकातून,
काहीच उतरेना झालेय...

सांगाल का मित्रांनो , मला काय झालेय...

फ़िसकटतायेत अक्षरं,
दिसतायेत का ..पाहा बरं,
वहीची पानं खराब,
की पेनाची शाई ?..मला कळलंय्...

सांगू का मित्रांनो , मला काय झालेय..

गल्लत झालीये भावनांची,
कशी मिळणार साथ विचारांची?
जिथे चुकले जिवनचे व्याकरण,
तिथे फ़क्त श्वासांची साथ मिळालीय..

मला कळलंय्... मला काय झालेय..

--स्नेहा

राहाशील ना असाच नेहमी..

मला राग येतो तुझा,
तुझ्या वागण्याचा,
तुझ्या येण्याचा,
तुझ्या जाण्याचा....

नुस्ता छळ करतोस माझा
गेलास ना निघुन,
एकटीला टाकुन,
वाटलं...
रागवावं तुला रोकुन..

ह्ह्म्म्म...
कस्सं लपवशील माझ्यापासुन,
दिसते रे तुझी खळी,
मी रागवते त्या वेळी,
हेच तर भावतं दरवेळी...

राहाशील ना असाच नेहमी..
नेहमी साथ देणारा,
नेहमी त्रास देणारा,
आणि माझे त्रास स्वतःकडे घेणारा...

--स्नेहा

दोस्ती की छांव

परेशानी की धूप मे दोस्ती की छांव मिले,
अनजानी सी दुनिया मे अपनासा गांव मिले,
अगर भटक जायें राहमें कभी,
तो मझधार पार कराये ऐसी नाव मिले.

जब छाये घना कोहरा जिवनमें,
राह दिखातें हाथ मिलें,
जो चिर निकल आये अंधेरा,
ऐसे दिपक का साथ मिले

जो जानें अनकही बातोंको,
ऐसा मनमीत मिले,
ना हो कभी बैर का साया,
जिवनमें हमेशा प्रीत मिले...

--स्नेहा

मी आणि तो

जिवन चक्रात सापडलेली मी,
जसा कोळ्याच्या जाळ्यात सापडलेला तो...

पुढे जाण्याच्या प्रयत्नात मागे खेचली जाणारी मी...
जसा सुटण्याच्या धडपडीत नकळत अजुन गुंतणारा तो.....

क्षणिक लालसा जशी जिवनाच ताबा घेते ना...
तसा मोहाच्या जाळ्यात अडकलेला तो.........

--स्नेहा

आंखें

लाख छुपाना चाहूं पर आंखें करें बयान,
जुबान कुछ और कहे और आंखें बेइमान.......

तू भी बडा चालाक कितनी शरारत करता है,
जुबान पे हाथ रखके आंखों से ही बात करता है.

मिले आंखें हमारी दो जिस्म एक जान हो जाते है,
तेरी आंखों में डुब के सौ जन्म जी जाते है.

होने दो बात आंखों से जुबान की क्या जरुरत,
मेरी आंखों ने दे दी तेरी आंखों को इजाज़त

जो अल्फाज़ नही कहते वोह कहती है आंखें,
तेरी मेरी आंखें गाती है सुनहरे कल की सौगतें....

---स्नेहा

नये साल की बहोत बहोत शुभकामनाएँ

नये साल की नयी परिभाषा
हरदम साथ रहे ये आशा
हार जीत तो होती रहेगी
ना हो कम अपनी अभिलाशा

नये साल के सुंदर सपने
आँखोंमे है समाए जीतने
छूना चाहे नयी उँचाई
पूरे हो ये भी अभिलाशा

आप्तज़नों का साथ मिले
खुशीके हमेशा फूल खिले
महकता रहे ये जीवन
ना हो कभी निराशा

-- स्नेहा

मी असले नसले

मी असले नसले,
नाही कोणाला दिसले,
काय फ़रक पडतो?

मी हसले रुसले,
डोळ्यात अश्रु दिसले,
कोण कुठे पुसतो?

मी तुटले फ़ुटले,
वाटेत अडखळले,
साथ कोणी नसतो.

मी जळले विझले,
कापरापरि द्रवले,
कोण मला साठवतो?

मी थरथरले शहारले,
हिमनगासम थंडावले,
कोण शाल पांघरतो?

मी गायले गुणगुणले,
सुरात सामावले,
कोण रसिक ऐकतो?

मी नादमय झंकारले,
पैंजण निखळले,
कोण गोळा करतो?

--स्नेहा

थंडीची लाट

थंडीच्या लाटेने झोडपले फार..
कुडकुडलो कूरकूरलो पडलो थंडगार..

थंडावले श्वास अन सून्न जग सारं...
बधीर करी इंद्रीयांना अस्सं गार वारं...

गोठलेलं शरीर.... साकोळलेलं रक्त...
केला देवाचा धावा जमले सारे भक्त...

म्हणती..

ऊबेची भीक दे.... कृपेचे वरदान दे...
गोठल्या या जिवाला तुझ्या समईचा प्राण दे...

देव उत्तरला....

माझी अनमोल निर्मिती मानवजात..
इतरांहून अलग माणुसकी त्याच्यात..

मान्य मी गोठवले रक्त, पण मन का गोठवले तुम्ही..
भावनांचा -हास केलात, अन माणूसकी सडवलीत तुम्ही..

समजा मी घेत आहे या सगळ्याच सुड..
हा माझ्या बेबंद रागाचा आसुड..

प्रलयाला तयार राहा भोगा कर्माची फळे..
ऊबेसाठी प्रज्वलीत करा माणूसकीचे दिवे.....

--स्नेहा