आसमान

आसमान की ऊंचाई छु ली हमने ...
ना सुन पाए आपके दिल की धड़कन ..
बस छु पाए आपकी परछाई को ..
और सुन ली दूर जाते पैरों की तड़पन ..

दृष्टीभ्रमातले तळे

दृष्टीभ्रमातले तळे

डोई ऊन तळपले,
लागे चटका जीवाला,
तन नाजुक पोळले,
वेडा जीव तो जळाला...

वृक्ष साऊली भासली,
जीव हर्षून गेला,
खुप शिणली पाउले,
जीव थकुन तो गेला...

येयी थंड झोत वारा,
जीव हरखुन गेला,
तेव्हा तरारले मन,
जीव सुखाऊन गेला...

होती वादळ चाहुल,
जीवास ना उमजले,
दृष्टीभ्रमच ठरला,
ऊन हातात उरले...

वावटळीत उडाली,
सारी नशिबाची पाने,
भोवताली धरे फ़ेर,
जीव पाहातो डोळ्याने...

कशी सापडेल वाट,
ही जीवाची घालमेल,
जेव्हा सरेल वादळ,
मार्ग तेव्हाच कळेल...

वादळाच्या शांततेत,
भासे मनाचा गोंधळ,
उन्मळे वृक्ष निवारा,
जीव एकटा केवळ...

सोडुन द्यावा का मार्ग?
का जावे जरासे पुढे,
तिथे भेटेल का पुन्हा,
दृष्टीभ्रमातले तळे?

--स्नेहा

उन्हं

शिवार फुललं जवारीच्या कनसानं
जनाईबाई माझी घालिते पानी त्याला
कामाला लागली ती गेली शेतामंदी
रो रो आवाज ईमानागत येऊ लागिला..

पहावं ते नवलच बाई असं कसं झालं..
फ़ना काडुन हुबा समोर भूजंग
थरारली जनाबाई शब्द फुटंना तोंडी
पळत शेताबाहेर आली कळंना रागरंग..

उरी धड्धड घेऊन पोरा बाळांस संग
चाली घराकडे पटापट टाकत पाय...
केलं थोडं कोरड्यास उन उन भरवलं
पोरांच्या पोटाला आधाराला दुसरं काय?.

तोच..

समोर भुजंग उभा ठाकला..दादला जनीचा..
भरला पोटाचा खळगा ओढुन घास बाळांचा.
जनीला कळेना खेळ हा दैवाचा..
कारावा -हास कोणत्या भुजंगाचा

एका भुजंगाने घेतला जमीनीचा ताबा
आणि दुस-याने घेतला जिवनाचा ताबा..

--स्नेहा

सांगाल का?

वाटले सुचेल आतातरी..
काहीतरी उतारेल आतातरी....
पण लेखणीच्या टोकातून,
काहीच उतरेना झालेय...

सांगाल का मित्रांनो , मला काय झालेय...

फ़िसकटतायेत अक्षरं,
दिसतायेत का ..पाहा बरं,
वहीची पानं खराब,
की पेनाची शाई ?..मला कळलंय्...

सांगू का मित्रांनो , मला काय झालेय..

गल्लत झालीये भावनांची,
कशी मिळणार साथ विचारांची?
जिथे चुकले जिवनचे व्याकरण,
तिथे फ़क्त श्वासांची साथ मिळालीय..

मला कळलंय्... मला काय झालेय..

--स्नेहा

राहाशील ना असाच नेहमी..

मला राग येतो तुझा,
तुझ्या वागण्याचा,
तुझ्या येण्याचा,
तुझ्या जाण्याचा....

नुस्ता छळ करतोस माझा
गेलास ना निघुन,
एकटीला टाकुन,
वाटलं...
रागवावं तुला रोकुन..

ह्ह्म्म्म...
कस्सं लपवशील माझ्यापासुन,
दिसते रे तुझी खळी,
मी रागवते त्या वेळी,
हेच तर भावतं दरवेळी...

राहाशील ना असाच नेहमी..
नेहमी साथ देणारा,
नेहमी त्रास देणारा,
आणि माझे त्रास स्वतःकडे घेणारा...

--स्नेहा

दोस्ती की छांव

परेशानी की धूप मे दोस्ती की छांव मिले,
अनजानी सी दुनिया मे अपनासा गांव मिले,
अगर भटक जायें राहमें कभी,
तो मझधार पार कराये ऐसी नाव मिले.

जब छाये घना कोहरा जिवनमें,
राह दिखातें हाथ मिलें,
जो चिर निकल आये अंधेरा,
ऐसे दिपक का साथ मिले

जो जानें अनकही बातोंको,
ऐसा मनमीत मिले,
ना हो कभी बैर का साया,
जिवनमें हमेशा प्रीत मिले...

--स्नेहा

मी आणि तो

जिवन चक्रात सापडलेली मी,
जसा कोळ्याच्या जाळ्यात सापडलेला तो...

पुढे जाण्याच्या प्रयत्नात मागे खेचली जाणारी मी...
जसा सुटण्याच्या धडपडीत नकळत अजुन गुंतणारा तो.....

क्षणिक लालसा जशी जिवनाच ताबा घेते ना...
तसा मोहाच्या जाळ्यात अडकलेला तो.........

--स्नेहा

आंखें

लाख छुपाना चाहूं पर आंखें करें बयान,
जुबान कुछ और कहे और आंखें बेइमान.......

तू भी बडा चालाक कितनी शरारत करता है,
जुबान पे हाथ रखके आंखों से ही बात करता है.

मिले आंखें हमारी दो जिस्म एक जान हो जाते है,
तेरी आंखों में डुब के सौ जन्म जी जाते है.

होने दो बात आंखों से जुबान की क्या जरुरत,
मेरी आंखों ने दे दी तेरी आंखों को इजाज़त

जो अल्फाज़ नही कहते वोह कहती है आंखें,
तेरी मेरी आंखें गाती है सुनहरे कल की सौगतें....

---स्नेहा

नये साल की बहोत बहोत शुभकामनाएँ

नये साल की नयी परिभाषा
हरदम साथ रहे ये आशा
हार जीत तो होती रहेगी
ना हो कम अपनी अभिलाशा

नये साल के सुंदर सपने
आँखोंमे है समाए जीतने
छूना चाहे नयी उँचाई
पूरे हो ये भी अभिलाशा

आप्तज़नों का साथ मिले
खुशीके हमेशा फूल खिले
महकता रहे ये जीवन
ना हो कभी निराशा

-- स्नेहा

मी असले नसले

मी असले नसले,
नाही कोणाला दिसले,
काय फ़रक पडतो?

मी हसले रुसले,
डोळ्यात अश्रु दिसले,
कोण कुठे पुसतो?

मी तुटले फ़ुटले,
वाटेत अडखळले,
साथ कोणी नसतो.

मी जळले विझले,
कापरापरि द्रवले,
कोण मला साठवतो?

मी थरथरले शहारले,
हिमनगासम थंडावले,
कोण शाल पांघरतो?

मी गायले गुणगुणले,
सुरात सामावले,
कोण रसिक ऐकतो?

मी नादमय झंकारले,
पैंजण निखळले,
कोण गोळा करतो?

--स्नेहा

थंडीची लाट

थंडीच्या लाटेने झोडपले फार..
कुडकुडलो कूरकूरलो पडलो थंडगार..

थंडावले श्वास अन सून्न जग सारं...
बधीर करी इंद्रीयांना अस्सं गार वारं...

गोठलेलं शरीर.... साकोळलेलं रक्त...
केला देवाचा धावा जमले सारे भक्त...

म्हणती..

ऊबेची भीक दे.... कृपेचे वरदान दे...
गोठल्या या जिवाला तुझ्या समईचा प्राण दे...

देव उत्तरला....

माझी अनमोल निर्मिती मानवजात..
इतरांहून अलग माणुसकी त्याच्यात..

मान्य मी गोठवले रक्त, पण मन का गोठवले तुम्ही..
भावनांचा -हास केलात, अन माणूसकी सडवलीत तुम्ही..

समजा मी घेत आहे या सगळ्याच सुड..
हा माझ्या बेबंद रागाचा आसुड..

प्रलयाला तयार राहा भोगा कर्माची फळे..
ऊबेसाठी प्रज्वलीत करा माणूसकीचे दिवे.....

--स्नेहा