तन कोवळे फुलांचे कोमेजले उन्हाने

तन कोवळे फुलांचे कोमेजले उन्हाने
नाजूक त्या जीवाला असे जाळले उन्हाने

माझेच मैत्र माझ्या सवे फितूर झालेले
या सावलीस माझ्याच का जाळले उन्हाने

अजाणितेच घडले हे कसे अनाहूत
पावसांत देखील मज पोळले उन्हाने

शोधले कितीक वेळा माझ्याच अंतरंगी
माझ्याच अस्तित्वाला झाकोळले उन्हाने

हे असेच घडले गेली अनेक शतके
नारी स्वतंत्र झाली हे भासवले उन्हाने

-snehaa

स्वार्थी या जगात मज माणसे भेटलेली

स्वार्थी या जगात मज माणसे भेटलेली
रेशमी कपडयात तलवार लपेटलेली

करती गनिम कावा तुझ्यावरीच धावा
जळतील हात दोन्ही ती आग पेटलेली

त्यांची मधूर वाणी भुलशील तू लगेच
लागेल ठेच तरीही असशील गुंगलेली

होतील खूप जखमा खोल अंतरंगात
ना रक्ताचा टिपूस तरीही बधिरलेली

ती फसवी वचने तेच कडवे बहाणे
स्वार्थास पुजणारी अशी जात गांजलेली

--snehaa