Pain..

 Pain is... 

aching to be seen..

and also to be recognised...

-sneha

Puzzle

Its becoming harder to wake up 

and pick myself up...

N solve the puzzle... 

Putting myself piece by piece together...

everyday..

Loosing some pieces day by day..

soon there will be nothing left of me...

Waiting....

-Sneha 

Darkness

 Sinking deep down in the dark water..

Trying to hold onto the weak roots.. 

Hoping to be pulled up... 

Waiting for the validation... 

Now the wait feels never ending. 

The darkness is getting darker 

And open eyes are feeling heavy... 

Hands are bruised and giving up. 

Now....the sounds have stopped...

Now..this silence is disturbing. 

Feels like surrender is the only option. 

Letting go of the ties ...

And giving self to the mysteries of darkness. 

Hoping to be accepted in the darkness forever. 

Floating around in infinite space in the peace. 

-Sneha

अपेक्षांची साखळी...

 असावी तुला आस माझ्या संगतीची

अशी वेडी आशाच माझ्या मनीची
कळावी तुला चाल माझ्या लयी ची
कधी होईन का मी तुझ्या सरीची


भिजू दे मला तुझिया प्रीतीत
निजू दे मला तुझिया मिठीत
अजुनी काय मी अपेक्षावे
तू आणि मी एकरूप असावे

कुठूनी असा हा आला दुरावा
सुकुनी च गेला हृदयाचा ओलावा
काय झाले असे मला नाही ठावे
कुठे तू हरवला अन मी झुरावे

एकच गोष्ट तू फक्त कर आता
हृदयावर माझ्या नको वार आता
सांगून टाक मला माझी औकात काय
सांगून टाक तुला माझी गरजच नाय

गप्प बसून घेईन मी ऐकून सगळं
एकच असेल समाधान की कळलं सगळं
अपेक्षांच्या ओझ्याखाली तू दबणार नाही
घुसमट तुझी थांबेल बाकी काही नाही


दोन शब्द मोकळे बोल असतील जरी कडू
दोन अश्रू वाहतील येईल पण रडू
पण होतील दोन मने खूप खूप मोकळी
तुटेल ना रे ती अपेक्षांची साखळी

ओझे झाले आहे फक्त सांग एवढे
उत्तर ऐकायला नको आढे वेडे
खरंच मला ऐकायचे माझं स्थान काय
पायदळी दिलेस तरी मला त्रास नाय

एकच समाधान की खरी किमंत कळेल
मी कोण आहे तुझ्यासाठी याचं उत्तर मिळेल
मग मी करेन नक्की माझी अपेक्षा काबू
नाही करणार मी या गोष्टीचा टाबु

नसेन मी आवडत तरी एकदा घेशील का कवेत
विरून गेलेत सगळे इमले चटकन हवेत
कधीतरी होतो आपण एकमकांसवे
कुठे काय चुकले मला काहीच नाही ठावे

माझ्या दोन अश्रूंची थोडी किंमत कर
एकदा माझा हात हातात धर
स्पर्श तुझा हातामध्ये साठवून घेईन
तोच स्पर्श परत परत आठवत राहीन

खरं खरं सांगशील का अबोल्याच कारण
आता सहन होत नाही यावं वाटतं मरण
जगण्याची इच्छा आता राहिलीच नाही शिल्लक
कारण ऐकून संपवून टाकीन जीवन हे शुल्लक

माहीत आहे मला तु मोकळा श्वास घेशील
मी गेल्यावर माझ्यावर सगळे दोष देशील
कित्ती clueless वाटत आहे मला हे सगळं
वाटतं लवकर संपवावं आज मी हे सगळं

- स्नेहा 

दिवानी

कहते कहते लब्ज थम गये,
मन के तरंग  ऐसे बिखर गये,
जग की रही ना हमें कोई चिंता ,
पर  एक उल्झन में उलझ गये

कह दू... या जान लोगे तुम,
मन के दरवाजे खोल दोगे तुम, 
नैनो की  भाषा में उतरेंगे जो,
बोलो तब बाहों में लोगे क्या तुम

या नही समझोगे मेरी ये प्रित
या आडे आयेगी दुनिया की ये रीत
या भुला  दोगे अपनी  ये अधुरी कहानी 
फिर कैसे जियेगी तेरी ये दिवानी

People in Life ....

People in Life ....

Some of people are like henna ....

hands are bare... slowly and gently it alights on bare hands,

Their delicate embroidery and sweet wine aroma

You lose yourself in their color......

and get drowned in that maze .....

And then slowly ... the color , the smell gets lighter

And their existence too..

Again same bare hands and those vibrant aromatic , embroidered memories .....

Some people are , like a stone thrown in a lake  ,

it creates wave ripples on water ...These unexpected people turns life upside down...

....causing dirt in bottom to come up and make it dirty ....

dirt is visible for whole world till we realize  and then...... these people will vanish...

may be deep down in that lake itself .........

Some people are like Oasis....

We are running behind them charmed with their appeal...

However it is an OASIS... never reachable...

still that parched soul is blinded by its magnetism...

Still It is running behind just to realize in the end.... that it was only an Imagination......

Some people are like wind...we are surrounded by them but we don't recognize them..

our respiration is based on them.. they are always nearby selflessly.. but not visible ...

How will we survive without them ?....but fact is we have almost forgotten them..

There are some people.. on which we are strongly based...

like this earth...its is called gravitational force....

these people are holding us tightly...

Never to deviate and wander around...

pillerbox....backbone,...anchor....that clue...which gives a shape to life...

sometimes expects and sometimes expects nothing in return...

But always there..... always nearby....

These definitions are still inadequate...

I hope.. I might fit into a category for somebody in this life....:)

...स्नेहा

सहजीवन

सहजीवन

भांड्याला भांडं लागलं की आवाज हा होणारच.  सहजीवन म्हणजे गुलाबाची फुले. हात लावताना काटे टोचणारच. पण कोणी त्या घमघमत्या ताटव्याला दूर करत नाही. आपलंसं करून त्या दरवळत्या सुवासाला लपेटुन घेतात...त्या दुखरर्या खुपर्या काट्यांसहीत...
या फुलांचा गुच्छ करुन कोणी सजविते देखिल या आयुष्याला फुलदाणी समजुन.. पण तसा तो दिखावाच ना..सरते शेवटी कोमेजणारच ते...
तेच त्या फुलांना न दुखवता.. त्या रोपट्यालाच फुलवलं तर....
आयुष्यभर या गुलाबांना आपण मुकणार नाही...
असंच असतं ना....
चहा गरम आहे...भाजलं तोंडाला..तर आपण फुंकर घालतोच ना....
हे वाळुचे घर आहे....मायेचा ओलावा तर हवाच...घर सांधायला..तोच हरवला तर ढासळेल सारं...